دانلود تحقیق زعفران (همراه با تصاویر)

اختصاصی از یارا فایل دانلود تحقیق زعفران (همراه با تصاویر) دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

فرمت فایل : word(قابل ویرایش)

تعداد صفحات:37

چکیده:

کاشت ,داشت و برداشت
کاشت زعفران توسط بنه آن و به طریق کپه ای یا ردیفی انجام می گیرد. بنه های درشت برای انتخاب ارجح می باشد. بنه زعفران را از اوایل خرداد تا اواسط مهر ماه می توان کشت نمود. در مناطق زعفران خیز ایران غالبا در فاصله ماههای مرداد تا پایان شهریور کشت صورت می گیرد، ولی در بعضی نقاط در ماههای تیر و گاهی خرداد زارعین مبادرت به کشت می نمایند. بهترین زمان انتقال و کشت بنه زعفران در خردادماه توصیه می شود. پیازهای درشت زعفران را که معمولا پوست گیری شده است در عمق ۲۰-۱۵ سانتی متری خاک قرار می دهند و پس از پایان عملیات کاشت مزرعه آبیاری می شود.

داشت زعفران شامل کوددهی، آبیاری، سله شکنی، وجین و مبارزه با علف های هرز می باشد. زعفران به آب کمی نیاز دارد و بنابراین در مناطق خشک و نیمه خشک بسیار مطلوب است. آبیاری از اواسط مهر تا دهه اول آبانماه شروع می شود و برای اینکه برداشت با مشکل مواجه نشود آبیاری بین قطعات و با فواصل چند روز تقسیم می شود تا گلدهی مزرعه در اوج خود همزمان نشود. شخم پاییزه و بعد از آن شخم بهاره که انجام گردید, در مرداد ماه و یا شهریور که زمان مناسب کاشت است کود حیوانی به زمین داده و آنرا با خاک مخلوط می کنند. پس از صاف کردن, زمین کرت بندی می شود . در اینحالت زمین برای کاشت آماده است . پس از اولین آبیاری به محض اینکه زمین گاوروشد آنرا شخم سطحی می زنند تا خروج گل زعفران راحت تر صورت گیرد. پس از برداشت گل عمل وجین علفهای هرز وسله شکنی لازم است .وجین علفهای هرز بهاره نیز در فروردین صورت می گیرد .

برداشت زعفران بسته به وضعیت آب و هوا از اوایل آبان ماه تا اوایل آذرماه بطول می انجامد. زمان چیدن گل صبح زود است. پس از برداشت گل در هر روز ,به محل سکونت منتقل شده و در آنجا کلاله و خامه که محصول اصلی زعفران را تشکیل می دهد از سایر اجزای گل جداشده و خشک می شود .
چغندر قند
روش کاشت

۱-روش کرتی:
در این روش پس از آنکه عملیات تخلیه زمین انجام شد بوسیله بیل، کرت بند و یا مرزکش های مخصوص در زمین کرتهائی احداث می شود سطح داخلی کرت ها باید کاملاً صاف باشد. سپس اطراف آنها را مرزبندی کرده بذر را با دست در داخل کرتها پاشیده و بوسیله بیل یا شانه مخصوص آنها را با خاک مخلوط می نمایند دراین روش دانه ها را هم به صورت هیرم و هم خشکه کشت می نمایند.لیکن روش هیرم به مراتب بهتر از خشکه کاری است.
۲- روش پشته ای :
ابتدا زمین را پشته بندی می کنند بطوریکه ارتفاع پشته ها ۲۵ تا ۵۰ سانتی متر باشد. سپس زمین را آبیاری کرده و بذرها را به فاصله ۲۰ تا ۲۵ سانتی متر درکنار پشته ها می کارند در این روش فواصل پشته ها از هم حدود ۵۰ تا ۶۰ سانتی متر می باشد.
۳- روش خطی:

در این روش با استفاده از بذر افشانهای مخصوص بذر را روی خطوط موازی به فواصل مساوی و عمق برابر و معین می کارند سپس درزمین جویچه های آبیاری ( فارو) ایجاد نموده تا گیاهان از دو طرف آبیاری شده و در نتیجه آب هیچگاه به پای گیاه نمی رسد و در نتیجه اطراف طوقه و روی سطح فاروها سله ایجاد نشده و سرایت بیماری های گیاهی کمتر خواهد شد. علاوه بر آن عملیات تنک کردن، وجین، کود پاشی، سمپاشی، و برداشت به سهولت انجام گرفته و مقدار آب مصرفی به مراتب کمتر خواهد بود.
فاصله بین خطوط و بوته ها در روی خطوط با در نظر گرفتن تیپ های مختلف چغندر متفاوت است.

در مورد انواعی که ریشه کوچک دارند فواصل بین خطوط ۵۰ تا ۶۰ سانتی متر و فواصل بوته ها در روی خطوط ۲۰ تا ۲۵ سانتی متر و درمورد انواعی که ریشه بزرگ دارند فواصل خطوط ۵۰ تا ۶۰ سانتی متر و فواصل بوته ها درروی خطوط ۴۰ تا ۴۵ سانتی متر در نظر گرفته می شود عمق لازم برای کشت بذر چغندر حدود ۲ تا ۳ سانتی متر است.نشاء کاری در سالهای اخیر بعضی از کشورها از جمله ژاپن اقدام به کشت چغندرقند از طریق نشاکاری نموده اند. برای این کار ابتدا بذر چغندر را در داخل خزانه کاشته و یا آنها را بطور جداگانه در گلدانهای استوانه ای کوچک که قطر دهانه هر گلدان حدود ۲ سانتی متر است قرار داده و استوانه ها را در خاک خزانه قرار می دهند.

زمانیکه جوانه های خارج شده از هر بذر به اندازه کافی رشد نمودند ( حدود ۱۰ تا ۱۵ سانتی متر) آنها را با ماشینهای مخصوص نشاکار و یا با دست روی خطوطی که دارای فواصل برابر می باشند نشا می کنند.
دوره رشد و نمو چغندرقند : چغندرقند گیاهی است دو ساله در سال اول ریشه تولید نموده و در سال دوم ساقه و گل و میوه ( بذر) می دهد. درمناطق نیمه خشک با آب و هوای مدیترانه ای این گیاه قادر است دوره رشد خود را در مدت یکسال حفظ کند. در این حالت می توان چغندر را در پائیز کشت کرده و در تابستان از آن بذرگیری نمود. رشد نمو چغندر را به سه مرحله می توان تقسیم نمود:الف) از کاشت تا سبز شدن ( جوانه زدن) ب) از جوانه زدن تا مرحله ۱۶ برگی ( مرحله جوانی) ج) از مرحله ۱۶ تا ۴۰ برگی ( دوره میان سالی تا رسیدن کامل)

داشت

بعد از خروج جوانه از خاک برای رشد و نمو و ادامه حیات گیاه اقداماتی باید انجام گردد که حداکثر محصول ریشه و درصد قند بدست آید این عملیات شامل: آبیاری، تنک کردن، وجین، مبارزه با آفات و بیماریها و سایر عملیات مورد نیاز است.
آبیاری :
چغندرقند به علت داشتن برگهای پهن و توسعه یافته، تنفس و تبخیر آن از طریق برگها شدید و زیاد می باشد لذا در دوره زندگی به آب زیادی نیاز دارد. زمانیکه جوانه ها تولید وهنوز از خاک خارج نشده اند (این زمان در شرایط مناسب رطوبت و حرارت بین ۷ تا ۱۰ روز می باشد) لازم است برای سهولت و سرعت خروج جوانه های ضعیف اولیه از خاک زمین را آبیاری نمود تا سطح خاک نرم و مرطوب شود.

پس از آنکه جوانه ها از خاک خارج شدند فواصل و تعداد دفعات آبیاری و مقدار مصرف آب بستگی به شرایط جوی ( مقدار ریزش باران، درجه حرارت، درصد رطوبت محیط و تیپ چغندر) دارد مقدار مصرف آب در ابتدای زندگی نبات کم و فواصل آبیاری طولانی تر است در ماههای خرداد و تیر و مرداد به علت داشتن افزایش درجه حرارت و طولانی بودن روزها مقدار مصرف آب زیادتر و فواصل آبیاری کمتر است لیکن در ماههای شهریور و مهر ترتیب کار برعکس خواهد بود. بطور کلی فواصل آبیاری در مراحل اولیه رشد بویژه در فصل بهار با در نظر گرفتن درجه حرارت محیط هر ۱۰ تا ۱۴ روز یکبار و در تابستان هر ۷ تا ۸ روز یکبار باید انجام شود. هرچه فواصل آبیاری کمتر باشد رشد و نمو نبات سریعتر شده و مقدار و محصول در هکتار بالا خواهد رفت.
تنک کردن:

در مناطقی که برای تولید چغندرقند از بذر معمولی ( چند جوانه ای ) استفاده می گردد لازم است پس از آنکه نباتات سبز شدند بوته های اضافی از زمین خارج گردند تا تراکم نباتات درواحد سطح به حد مطلوب برسد موقعی که بوته ها قوی شده و تعداد برگ هر بوته، ۲ تا ۳ عدد رسید اولین مرحله تنک باید انجام گیرد. تنک کردن چغندرقند در اکثر مزارع، با دست انجام می گیرد در کشورهای اروپایی برای این کار از ماشین های مخصوص استفاده می کنند که ضمناً بوته های اضافی را از زمین خارج کرده و فواصل گیاهان با قیمانده را تنظیم می کنند.
مبارزه با علفهای هرز:
در اوایل دوره دشد چغندرقند چون رشد علفهای هرز بیش از چغندرقند می باشد نسبت به دفع آن باید اقدام نمود روشهای رفع علفهای هرز:
الف) مبارزه زراعی: هر گاه زمینی که چغندر در آن کشت خواهد شد به موقع و به عمق معین شخم گردد، اجرای شخم صحیح به مقدار زیاد موجب از بین بردن و یا کاهش علفهای هرز خواهد شد. همچنین کاشت چغندر در زمان مناسب به دلیل رشد و نمو بموقع گیاه سبب از بین رفتن علفها می شود و تا زمانیکه سطح زمین توسط برگهای چغندر بطور کامل پوشیده نشود می توان با کولیتواتورهای مخصوص علفهای هرز را تا حد امکان از بین برده و همچنین سبب شکستن سله زمین شده و از تبخیر رطوبت خاک نیز جلوگیری می گردد. اگر عمل مبارزه با علفهای هرز از کارگر استفاده شود و عمل وجین صورت گیرد بسته به شرایط مختلف ۲ تا ۴ و گاهی ۵ مرتبه وجین انجام می گیرد. و در صورتیکه زراعت مکانیزه و خطی باشد، پس از هر بار وجین چون وضع جویچه ها بهم می خورد می توان با کولتیواتورزدن داخل جویچه ها ( فارو) آنها را مجدداً ایجاد و یا با خاک دادن پای بوته ها موجب سرعت رشد آنها شده و نیز وسیله ای برای شکستن سله زمین خواهد بود.

ب) مبارزه شیمیایی: مبارزه با علفهای هرز دائمی و یا چند ساله عمدتاً مشکل تر از علفهای یکساله است و حتی با استفاده از علف کش هم نمی توان بطور دقیق آنها را از بین برد. برای اینکار معمولاً از سموم مختلفی که قبل با بعد از کاشت چغندرقند استعمال دارند استفاده می شود. از علف کش هایی که قبل از کاشت بذر و یا همزمان با بذر بایستی استفاده کرد می توان پیرامین را نام برد که مقدار مصرف آن باید در نظر گرفتن جنس خاک و تعداد علف هرز در هر هکتار ۳ تا ۵ کیلوگرم است این ماده را باید در زمین پخش و به وسیله دیسک کاملاً با خاک مخلوط نمود.

برخی از سموم علف کش مانند بتانال را می شود پس از آنکه چغندر از خاک خارج شد برای از بین بردن علفهای هرز در زمین پخش نمود. در اینحالت مقدار ماده مورد نیاز حدود ۱ تا ۲ لیتر در هکتار است

بیماریها و آفات

آفات مهم:
۱- کرم برگ خوار چغندر ( کارادرینا) که برای مبارزه با آن می توان از امولسیون دیازینول ۶۰ درصد به مقدار ۵/۱ کیلو در هکتار استفاده نمود.۲- شب پره زمستانی که برای مبارزه با آن می توان از طریق طعمه پاشی اقدام کرد. ۳- مگس چغندر که برای مبارزه شیمیایی با آن می توان از دیازنیون ۶۰ درصد به نسبت یک در هزار استفاده کرد.۴- بید چغندر ( پروانه لیتا) برای مبارزه با آن می توان با جمع آوری و سوزاندن بوته های باقیمانده و شخم عمیق و همچنین از سموم شیمیایی استفاده نمود.
بیماریها:

۱) سفیدک سطحی چغندرقند که برای مبارزه با این قارچ می توان از روش زراعی و روش شیمیایی استفاده نمود. ۲) بیماری سفیدک داخلی چغندر که روش مبارزه با آن تهیه واریته مقاوم و استفاده از ترکیبات شیمیایی است. ۳) زنگ چغندر که روش مبارزه با آن روش زراعی و روش شیمیایی می باشد
۴) بیماری لکه گرد چغندر که مشابه موارد بالا روش زراعی و روش شیمیایی برای مبارزه با آن می باشد. ۵) بیماری پوسیدگی قهوه ای ریشه ۶) بیماری ویروس موزائیک چغندرقند۷) ویروس زردی چغندر۸) بیماری پیچیدگی و تورم رگبرگهای چغندر ۹) بیماری پوسیدگی ریشه

برداشت

برداشت چغندرقند زمانی انجام می شود که دوره رشد گیاه پایان یافته وزن ریشه و درصد قند حداکثر باشد در این زمان رنگ برگها سبز مایل به زرد شده و معمولاً به حالت افتاده قرار می گردند.
زمان برداشت هر ناحیه بستگی به شرایط جوی و شروع کار و بهره برداری از کارخانه قند محل و نوع تناوب منطقه دارد. در مناطقی که در پائیز هوا زود سرد می شود معمولاً کارخانجات قند از حدود اول مهرماه شروع به کار نموده و کار آنها تا اواخر آذر ادامه دارد. بنابراین در این نواحی چغندرقند را بهتر است از حدود اوائل مهر شروع به برداشت نمایند مدت زمان نگهداری چغندر در مزرعه از مرحله برداشت تا حمل به کارخانه باید خیلی کوتاه و از نگهداری و توده کردن چغندر در مزرعه بمدت طولانی خودداری شود و پس از برداشت به فاصله به کارخانه حمل شود. در سیلوی کارخانه و یا مزرعه نباید ارتفاعی که ریشه ها روی هم انباشته می شوند زیاد باشد این ارتفاع حدود ۲ متر کافی است زیرا در غیر اینصورت تولید گرمای زیاد کرده و ریشه ها فاسد می شوند.

در مناطق معتدل و گرم برداشت دیرتر شروع می شود ولی بطور کلی پس از آنکه دوره رشد چغندر تمام شد باید هر چه زودتر نسبت به برداشت آن اقدام نمود.برداشت چغندرقند به دو روش دستی و یا با وسایل مکانیکی صورت می پذیرد.
مقدار محصول چغندر قند در هر هکتار تحت تأثیر عوامل مختلفی مانند شرایط جوی، نوع بذر، تکنیک زراعت، درجه حاصلخیزی زمین، آبیاری و سایر عوامل متفاوت است. ولی در شرایط زراعت خوب حدود ۵۰ تن ریشه و ۵ تا ۸ تن شکر درهکتار تولید می شود.

کلزا

روش کاشت:

به حداقل عملیات زراعی نیاز دارد۰ زمین را ابتدا شخم سطحی یا متوسط بعد د یسک زده سپس تسطیح وکرت بندی یا نواری آماده می کنیم۰ بعلت ریز بودن دانه ها باید خاک سطحی آنهانرم و پراکنده باشد۰ بعد از ایجاد پشته های ۶۰ سانتی متری دو ریف کلزا به فاصله ۳۰ سانتی متر بر روی پشته که بیشتر با بذرکار همدانی کشت می شود۰ عمق دانه ها ( ۴-۳ سانتی متر)است۰ که به صورت هیرم کاری هم انجام می شود.
داشت
آبیاری:

۱-موقع کاشت ۲-یک هفته بعد از کاشت ۳-هنگام شروع به ساقه رفتن پس از اتمام زمستان

۴-هنگام گلدهی ۵-هنگام تشکیل غلاف ۶-هنگام رسیدن دانه

کودهی :

ازت ۴۵ تا ۶۰ کیلوگرم , اکسید فسفر ۳۵تا۵۰ کیلوگرم, اکسید پتاسیم ۲۵کیلوگرم حداکثر نیاز کلزا

به مواد غذایی قبل از شروع گل دهی است کود دهی سرک در دو مرحله زیر انجام می شود۰

کود دهی سرک:

کودهی سرک کلزا دردو مرحله ( باتوصیه کارشناسان در سه مرحله ) به روش زیر داده می شود:

مرحله اول: پس از رفع سرما وشروع رشد بهاره ( ابتدای ساقه رفتن)۰ درهر هکتار{۲کیسه اوره و ۲ کیسه نیترات پتاسیم} یا {۳ کیسه نیترات آمونیوم و ۱ کیسه نیترات پتاسیوم یا ۱کیسه کلرو پتاسیوم}۰

درمزارع پرتراکم که خطر خوابیدگی وجود دارد: ۲ کیسه نیترات آمونیم و ۲کیسه نیترات پتاسیم یا ۲ کیسه اوره و ۱ کیسه کلرو پتاسیم ۰

مرحله دوم: ظهور غنچه ها تا قبل یا ابتدای گلدهی درهر هکتار { ۳ تا ۴ کیسه اوره و یک کیسه کلرور پتاسیوم }۰

در مزارع که خطر خوابیدگی وجود دارد: ۳تا۴کیسه اوره و ۱ کیسه کلرور پتاسیوم

توجه : درصورت احتمال نیاز به گوگرد {سولفات} می توان درهرنوبت کود سرک یک تا دو کیسه کود سولفات آمونیم به مزرعه که در این صورت به ازای هر دو کیسه کود سولفات آمونیم یک کیسه اوره کسرمی گردد۰

برداشت:

برداشت رقم okpi وقتی که ۸۰ درصد بذور کپسولهای ساقه اصلی به رنگ قهوه ای یا سیاه درآمدند محصول با کمباین غلات قابل برداشت است ۰ بهترین رطوبت زمان برداشت ۱۰% است۰ سطح عملکرد ۳-۵/۱ تن درهکتار است۰ به علت دگرگشن بودن استفاده از کندوی زنبور اصل حدود ۹/۱۲ تا ۹/۱۷% افزایش محصول خواهیم داشت
علف کشها

رانداپ : : جزء سموم آلی و مصنوعی است .نام تجاری آن گلای فوزیت است .سمی سیتمیک و عمومی .علفهای هرز برگ نازک و پهن زراعی و باغی را همه از بین می برد .قبل از گلدهی از طریق اندام هوایی جذب مانند دالاپون.با مقدار سبزینه بالا افزایش نقاط جذب و سم بیشتری وارد ریزوم و ریشه می شود.میزان مصرف بستگی به نوع گیاه دارد.تاثیر بیشتر این سم از طریق اضافه کردن مواد چسبنده مثل سیتوویت است. برای حلفه که دارای ریزوم است ۹ لیتر در هکتار و برای اویار سلام ۶ لیتر در هکتار استفاده می شود.

نحوه عمل سم رانداپ : : تمایل به زردی دارد چون تخریب کلروپلاست را خواهیم داشت.در محل گره ساه های چندتایی تولید می شود .فاصله میان گره ها کم می شود.در قسمت جوانه مرکزی پیچیدگی دیده می شود ولی گیاه خم نخورده .چون جوانه مرکزی افراشته است.شبکه اندوپلاسمی متورم شده .میزان آمونیک داخل خاک بالاست و ایجاد مسمومیت می کند . گیاه ظرف ۲تا ۴ هفته از بین می رود .این زمان بستگی به زمان مصرف و فعالیت گیاه دارد.

پاراکوات از علف کش های دسته بی پریدیلیوم می باشد که به طور گسترده در کشاورزی جهان مورد استفاده قرار می گیرد. این ترکیب سمی برای اکثر ارگان های حیاتی بدن خصوصاً در ریه ها می باشد. سمیت ریوی حاصله از این ترکیب مربوط به ایجاد رادیکال های آزاد پرانرژی اکسیژن و پراکسیداسیون لیپیدهای غیراشباع در سلول و تخریب غشای سلولی و در نهایت ایجاد فیبروز ریوی است.کاپتوپریل یک داروی مهارکننده آنزیم مبدل آنژیوتانسین بوده که در کنترل فشار خون کاربرد دارد. این دارو دارای خواص مفید دیگری هم می باشد. می توانند پرولیفراسیون invitro فیبروبلاستهای ریه انسان را که با فاکتور رشدفیبروبلاستیbasic درمان شده اند مهارکنند.. نشان داده شده که کاپتوپریل فیبروز ریه ناشی از تشعشع را در rat کاهش می دهد.

روش اجرا: در این مطالعه پس از انجام آزمایش دوز ـ پاسخ و تعیین دوزهای ۲۰ برای پاراکوات، ۱۰ برای کاپتوپریل ،۴۰ mg/Kgبرای L-NAME و ۸۰mg/Kg برای L-ARGININE بر تعیین شد. موش های صحرایی در گروه های ۵ـ۳ عددی تقسیم شدند وحیوانات از طریق داخل صفاقی در معرض تماس با پاراکوات با دوز ۲۰ قرار گرفتند و همزمان در گروه پیش درمان در یک روز قبل و در گروه درمان بعد از تزریق پاراکوات از طریق خوراکی به آنها کاپتوپریل با دوز ۱۰ داده شد. به گروه کنترل فقط آب و غذا داده شد و به یک گروه mg/Kg40 L-NAME وگروه دیگر ۸۰mg/Kg L-ARGININE داده شد. معیارهای بیوشیمیایی همانند میزان هیدروکسی پرولین شاخص اندازه گیری بافت کلاژن (روش Reddy)، میزان گلوتاتیون (روش Kuo and Hook)، میزان لیپیدپراکسیداسیون بافتی (روش تیوباربیتوریک اسید) هر دو شاخص استرس اکسیداتیو می باشند. میزان NO نیز از روش Grees تعیین گردید. معیارهای هیستوپاتولوژی (با استفاده از رنگ آمیزی H&E و تری کروم مانسون) پس از ۲۱ روز مورد بررسی قرار گرفت.

نازل ها در آبیاری
سیستم آبیاری سنترپیوت به دلیل هزینه کارگری کم ، انعطاف پذیری زیاد ، راحتی اجرا و بهره برداری آسان ، یک سیستم آبیاری انتخابی درامر کشاورزی است . وقتی که سیستم سنترپیوت درست طراحی شود و به پخش کننده های آب با راندمان بالا تجهیز شود ، می تواند در منابع پردازش خود( آب ، انرژی ، زمان ) صرفه جویی نماید .
از انواع مختلف این پخش کننده ها می توان به موارد زیر اشاره کرد : حالت پخش اسپری در ارتفاع متوسط mid-elevation spray application ))، حالت پخش اسپری در ارتفاع کم( low-elevation spray applicator ) وحالت پخش دقیق با انرژی کم( low energy precison application). حالت آبیاری موضعی زیرسطحی (subsurface drip irrigation ) ، به علت راندمان بالا با روش های ذکر شده قابل قیاس است.راندمان یکنواختی بالای آبیاری که منجر به تولید محصول و راندمان آب مصرفی بالا می شود ،

بهترین وسیلهٔ مقایسه روش های آبیاری برای مناطق و محصولات ویژه می باشد . در آزمایشات مختلف محققان روشهای آبیاری LEPA ، MESA ، LESA ، SDI با ۵ نرخ آبیاری ناقص(I۰ ، I۲۵ ، I۵۰ ، I۷۵ و I۱۰۰) به صورت نسبت آب تهیه شده به مقدار آبیاری کامل برای گیاهان مختلف مورد ارزیابی قرار می گیرد ،که نرخ آبیاری کامل بر اساس ET پتانسیل محاسبه شده از ET گیاه مبنا و اعمال ضریب گیاهی محل تعیین می گردد. براساس مطالعات انجام یافته عملکرد محصول و راندمان آب مصرفی( WUE ) در نرخ های I۲۵ و I۵۰ تحت روش SDI بیشتر از دیگر روش های آبیاری است و در روش LEPA معمولاً بیشتر از Spray ، اما از SDIکمتر می باشد . روند روش ها در نرخ I۱۰۰معکوس بوده و عملکرد محصول و WUE در روش Spray بیشتر از LEPA و SDI می باشد . در نرخ آبیاری I۷۵، نیز این مطلب صادق است . کاهش محصول در آبیاری های کامل در نتیجهٔ راناف سطحی برای روش LEPA و نفوذ عمقی برای SDI می باشد .

در روش SDI با کاربرد مقادیر کمتر آبیاری نفوذ کاهش می یابد و تبخیر نیز با کاهش سطح خیش شده کاهش می یابد و فقط آبی که به بالا حرکت می کند تبخیر می شود. هنگامی که روش LEPA با تدابیری از قبیل شیب کمتر از۱ درصد ، کشت دایره ای ، ایجاد خاکریز فارو ، کنترل رطوبت خاک و برنامهٔ آبیاری مناسب همراه باشد، بیش از ۹۵ درصد آب در اختیار گیاه قرار خواهد گرفت .مدیریت راندمان بالای آبیاری Spray نیز شامل کاربرد نازل هایی با قطرات آب درشتتر ، اجرای نسبتاً کند پیوست برای تهیهٔ‌ آب کاربردی عمیق تر و اجتناب از آبیاری اسپری در شرایط باد شدید می باشد.
شخم
منظور از شخم زیرورو سازی خاک با گاوآهنهای سوکی و بشقابی است . گاو آهن قلمی خاک را زیرورو نمی کند بلکه می شکافد. ممکن است وضعیتی را که گاو آهن قلمی در خاک ایجاد میکند «نیمه شخم» نامید. با این که بعضی از انواع دیسک ها نیز ممکن است خاک و بقایای بعضی محصولات را به خوبی با خاک اختلاط دهند، اما به منظور جلوگیری از پیدایش ابهام بهتر است استفاده از دیسک را دیسک زدن نامید و اصطلاح شخم را به کارگیری گاو آهنیهای سوکی و بشقابی محدود ساخت.
تهیه زمین در بسیاری موارد باشخم زدن آغاز می شود که خود مهمترین مرحله در تهیه زمین محسوب می سود. چنانچه شخم از نظر زمان و عمق بطور صحیحی انتخاب نگردد. و بطورکلی با کیفیت مطلوبی انجام نشود. نه تنها نتایج مفیدی در بر نخواهد داشت بلکه در شرایطی می تواند به خرابی بستر و گاهی خسارتهای جبران ناپذیر منجر گردد.

انواع روشهای شخم خاک در کشاورزی ارگانیک
با توجه به هدف شخم انواع عملیات مختلف شخم را در طی مراحل سیکل محصول، بعد از برداشت ، قبل از کاشت و هنگامی که محصول در زمین است را می توان انجام داد.
۱-بعد از برداشت:
به منظور تسریع عمل تجزیه بهتر است قبل از تهیه بستر کشت برای محصول بعدی بقایای محصولات قبلی بر روی خاک انباشته شود. بقایای محصول ، کود سبز محصولات و کودهای محوطه باید بر روی سطح خاک ریخته شود. (۱۵ -۲۰ سانتیمتری) زیرا تجزیه در لایه های عمیق تر بصورت ناقص صورت گرفته همچنین ممکنست باعث تولید مواد بازدارنده رشد شوند که می تواند به محصول بعدی آسیب برساند.

۲-شخم اولیه
معمولاً در گیاهان یکساله یا کاشت جدید شخم اولیه با گاوآهن یا اجزای شبیه به آن صورت می گیرد .بطور کلی شخم خاک باید سطح رویی خاک را زیرورو کرده و همچنین عمق میانی خاک را بطور متوسط بهم زند. شخم عمیق خاک باعث مخلوط شدن لایه های خاک می گردد که این امر برای ارگانیسم های خاک مضر بوده و باعث تخریب بافت طبیعی خاک می گردد.

۳-تهیه بستر
قبل از بذر افشانی یا کاشت ، شخم ثانویه به منظور مسطح کردن سطوح نامناسب شخم انجام می گیرد. تهیه بستر بذر با اهدافی نظیر فراهم کردن کلوخه هایی با اندازه مناسب جهت ایجاد خاک به اندازه کافی نرم انجام می گیرد.
اگر علف های هرز زیاد باشند بستر سازی کشت باید زودتر انجام گیرد تا بدنبال آن جوانه زنی بذور علف های هرز قبل از کاشت دانه صورت گیرد . مطمئناً ‌شخم خاک بعد از روئیدن علف های هرز باعث از بین رفتن آنها می گردد.
در جایی که با مشکل غرقاب شدن خاک مواجه هستیم کشت دانه ها باید روی پشته یا لبه های آن صورت گیرد.

۴-شخم بین محصولات
پس از رشد محصولات مطمئناً شخم زدن خاک مثل بیل زنی باعث توقف رشد علف های هرز خواهد شد. همچنین این امر باعث بهبود خاک و کاهش تبخیر رطوبت خاک در لایه های عمیق تر خاک می شود. اگر محصولات بطور موقتی دارای کمبود مواد غذایی باشند بطور حتم شخم زدن باعث تسریع تجزیه مواد ارگانیک و در نتیجه دسترسی آسان به مواد غذایی خواهد شد.

روشهای شخم
شخم زمین می بایستی به نحوی انجام پذیرد که قطعات شخم نخورده باقی نمانده، تسطیح زمین بهم نخورده، تراکم خاک به حداقل رسیده و حداکثر صرفه جویی در وقت بعمل آید. در زیر به کلیات روشهای شخم بر هم ، از هم یک طرفه و گردشی اشاره می شود. لازم به ذکر است که شخم یک قطعه زمین بزرگ غالباً تلفیقی از روشهای فوق می باشد.

برای انجام شخم به روشهای از هم بر هم و یکطرفه می بایستی محدوده ای را برای دور زدن تراکتور در دو انتهای زمین در نظر گرفت. این محدوده می بایستی به پهلوهای زمین نیز امتداد یابد تا یکنواختی شخم حاشیه زمین امکان پذیر گردد. شخم این محدوده در پایان شخم قسمت مرکزی انجام می شود.
چنانچه شخم محدوده دور زدن در آغاز کار انجام گیرد، مجدداً زیر چرخهای تراکتور کوبیده خواهد گردید. در عمل لازم است محدوده اولیه شخم را مشخص کرد. برای این کار گاو آهن را طوری تنظیم می نمایند که فقط عقبی ترین خیش عمل کند (قست جلوگاو آهن را بالا می کشند) زمین را با عقبی ترین خیش به عمق حدود ۱۰ سانتی متر با فاصله حدود ۷ متر از کناره زمین و در جهت حرکت عقربه ساعت شخم می زند شیار حاصله مشخص کننده محل پائین بردن و بالا کشیدن گاوآهن طی شروع و خاتمه

شخم هر نوار می باشد. به علاوه مکانی را برای نفوذ آسانتر خیش ها هنگام آغاز شخم هر نوار ایجاد می نماید. پس از اتمام شخم قسمت مرکزی زمین نسبت به شخم حاشیه اقدام می نمایند. باید توجه نمود که قبل از شخم پیش نیازهایی لازم است رعایت گردد که شامل رطوبت مناسب خاک، عاری بودن مزرعه از مواد زائد، امکانات تکنیکی مناسب،‏ شرایط آب و هوائی مناسب، شکل و اندازه مناسب مزرعه می باشد.
شخم معمولی زمین های کشاورزی باعث از بین رفتن زمینها در دراز مدت میگردد.

یک مطالعه جدید نشانمیدهد که شخم متداول زمینهای کشاورزی باعث خالی شدن زمین از مواد مغذی و افزایش فرسایش خاک میگردد.
آقای دیوید مونت گومری استاد گروه زمین شناسی دانشگاه واشنگتن در تحقیقات بلند مدتخود به این نتیجه رسیده است که شخم زمین باعث فرسایش خاک و خالی شدن زمین از مواد مغذی میگردد.
کشت بدون شخم و استفاده از دیسک به تنهایی باعث پایداریبیشتری برای زمین میگردد. فرسایش خاک در زمینهای با شخم معمولی از ۱۰ تا ۱۰۰ برابر بیشتر از زمینهای بدون شخم است.

آقای مونت گومری اطاعاتبیش از ۲۰۰ آزمایش را با بیش از ۱۶۵۰ مورد اندازه گیری در جهت عملیات مختلف کشاورزی مورد محاسبه قرار داده است. و نتایج این آزمایش در نشریه الکترونیکی آکادمی ملی علوم منتشر خواهد شد.
او میگوید با این رویه و فرسایش خاک زیاد،ما نخواهیم توانست جمعیت ۶٫۶ میلیاردی دنیا را تغذیه کنیم.
روشهای بدون شخم فقط از یک دیسک برای نرم کردن لایه سطحی خاک استفاده میشود و بسیار روش پایداری است. البته روشهای دیگری نیز برای کشت پایدار مانند شخم دستی و تراس بندی وجود دارد که برای کشت در مقیاس وسیع نمیتوان مورد استفاده قرار داد.

بدلیل گران شدن و کم شدن منابع سوختی کشاورزان مجبور خواهند بود به سمت کشاورزی بدون شخم پیش بروند. در کشت بدون شخم میتوان یاروری خاک را افزایش داد و از همه مهمتر گرمایش جهانی زمین را با مصرف سوخ کمتر کاهش داد.
با کاهش شخم زمین تخمین زده میشود کربن کمتری از خاک متصاعد گردد و کربن بیشتری در خاک ذخیره گردد.
ردیف کار گیاهان وجینی
ردیف کار گیاهان وجینی:

این نوع ردیف کارها بر عکس ردیف کار غلات دانه ریز از واحدهای مجزا و مستقلی تشکیل گردیده اند. هر واحد از دستگاه یک ردیف را می کارد. در عمل تعدادی از واحدهای ردیف کار را بفواصل مورد نظر روی یک شاسی سوار می کنند و چند ردیف را با هم می کارند. تفاوت اصلی در ساختمان هر واحد ردیف کار گیاهان وجینی با واحد ردیف کار غلات دانه ریز در نحوه دریافت بذر از مخزن است. در کاشت گیاهان وجینی معمولاً بذرها را بطور مجزا و با فواصلی معین و در روی یک خط می کارند پس انتقال بذر بطور انفرادی یا گروهی، اما منقطع، از مخزن به لوله ریزش ضرورت دارد. عمل انتقال بذر بوسیله صفحه ای گردان که روی آن سوراخها یا محفظه هائی تعبیه شده

است انجام می گیرد. محل قرار گرفتن صفحه گردان بصورت افقی یا عمودی در کف یا خارج از مخزن می باشد هر زمان که سوراخ کف مخزن با سوراخ صفحه گردان منطبق گردد، یک یا چند بذر (بسته به اندازه سوراخ) از مخزن بذر به لوله ریزش انتقال می یابند در صورتی که دستگاه به صفحه گردان محفظه دار مجهز باشد، بذرها بطور انفرادی یا گروهی در داخل محفظه ها واقع می گردند و از مخزن به لوله ریزش انتقال داده می شوند. معمولاً صفحه گردانهای متفاوتی برای بذرها با اندازه های مختلف در نظر گرفته شده اند که از نظر فاصله و اندازه سوراخهای محفظه ها با یکدیگر متفاوتند. میزان بذر با انتخاب صفحه گردان برای اندازه و فواصل سوراخها یا محفظه ها و همچنین سرعت گردش صفحه گردان قابل تنظیم است. نیروی لازم برای چرخش صفحه گردان بوسیله تایر ردیف کار تامین کاری گردد. تایر دستگاه عمل کامل سازی پوشش خاک و تنظیم عمق کاشت را نیز بعهده دارد.

این ردیف کارها را براساس اندازه مخزن بذر به دو گروه کوچک و بزرگ تقسیم می کنند ردیف کارهای دارای مخزن کوچک را برای کاشت محصولات وجینی دانه ریز مانند چغندر، ذرت خوشه ای، عدس و غیره بکار می برند.
این گروه از ردیف کارها را می توان با نام عمومی ردیف کار چغندرقند مشخص ساخت. معمولاً در این ردیف کارها از صفحات سوراخ دار برای انتقال بذر استفاده می کنند، که در نتیجه بذرها بصورت کپه ای یا مداوم (بسته به اندازه سوراخ و فاصله دو سوراخ متوالی) ریخته می شوند. حداقل فاصله ای را که با این ردیف کارها می توان بدست آورد ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر (بین دو ردیف کاشت مجاور) است. از ردیف کارهای دارای مخزن بزرگ برای کاشت محصولات وجینی دانه درشتی مانند ذرت، پنبه، آفتابگردان و غیر

استفاده می کنند. این گروه ار ردیف کارها را می توان با نام عمومی ردیف کار ذرت مشخص ساخت. معمولاً در این ردیف کارها از صفحات گردان محفظه دار برای انتقال بذر استفاده می کنند، که در نتیجه بذرها بصورت انفرادی و با فاصله ریخته می شوند. حداقل فاصله ای را که ردیف کارها می توان بدست آورد ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر (بین دو ردیف کاشت مجاور) است.