فرمت فایل : word(قابل ویرایش)
تعداد صفحات:18
فهرست مطالب:
مقدمه پژوهشگر 1
تعریف مغالطه 1
اجزای خارجی مغالطه 2
الف) آفات رهرو طریق شناخت 2
1) ساده انگاری 2
2) پیروی از هوس 3
3) شخصیتگرایی 4
4) سنتگرایی 5
5) جدا نکردن جنبههای گوناگون 5
6) درآمیختن انگیزه و انگیخته 6
7) خیال پردازی 7
8) تکیه بر ظن به جای تعیین 7
9) شتابزدگی 8
راههایی که برای انحراف رهرو طریق توسط مغالطه کننده بیان می گردد 8
1) تشنیع 8
2) مخاطب او را وادار به تشنیع کند 8
3) ذکر مطالبی که مخاطب را متحیر کند 9
4) مخاطب را عصبانی نماید 9
5) ایراد حشو و زاید 9
6) خاموش کردن مخاطب 9
7) تعبیرات درباره خصم 10
8) یک طرف دلیل خود را به اختصار ذکر کند 10
منابع 11
چکیده
مقاله پیش رو مقالهای است که در آن از مواضع تبکیت (مغالطه) بیرونی سخن گفته شده است که درآن ابتدا تعریف مغالطه بیان شده است و در مرحله بعد اجزای بیرونی مغالطه گفته شده است که شامل دو قسمت است که قسمت اول آن مربوط به آفات رهرو طریق شناخت است و قسمت دوم آن مربوط به راههایی است که توسط مغالطهکننده مطرح میشود برای انحراف، که قسمت اول خود دارای 9 مورد است که به تفصیل بیان می شود و قسمت دوم شامل 8 قسمت است که آنها هم در مقاله بیان میشود تفصیلاً. البته باید توجه داشت توضیحات هر قسمت متناسب با شناخت مخاطب از این بحث و بسیار کوتاه بیان شده است و از توضیح زائد وسنگین خودداری شده است.
مقدمه
الحمداله رب العالمین الذی خلق الانسان و علمه البیان و وضع المیزان و الصلاه و السلام علی من ارسله بالقرآن محمد المصطفی و علی اهل بیته معادن الحکمه و معالم البرهان.
اما بعد، در این مقاله کوشش شده است تا راههایی که شخص دچار اشتباه و انحراف گردیده را در قالبهای کلی آن قرار داده و عرضه کنیم. همانطور که میدانید راههایی که سبب به اشتباه افتادن میگردد بسیارند که از آنها تعبیر به مغالطه میگردد.
مغالطه به دو بخش و موضع تقسیم میشود: 1ـ مواضع بیرونی مغالطه 2ـ مواضع درونی مغالطه
ما در اینجا به بخش اول پرداختهایم و سعی کردهایم تا جایی که میتوان این کثرت مواضع را از بین برده و آنها را در قالبهای کلیتر و موارد کمتری بیان کنیم.
امیدواریم بتوانیم در این مهم کاری کنیم و سبب حل مسائل و مشکلاتی که برای دوستان این علم علیالخصوص این بحث میگردد باشیم.
«تعریف مغالطه»
منظور ما از مغالطه یعنی خطای فکری و اعم از این است که فرد در مقام تفکر خودش به اشتباه افتد یا اینکه کسی وی را به اشتباه اندازد و اعم از اینکه وقوع خطا در مقام تعریف باشد و یا استدلال و اعم از اینکه ذهن در مقام استدلال برهانی دچار لغزش گردد و یا در مقام استدلال جدلی
«اجزای خارجی مغالطه»
همان عوامل درونی مغالطه است و آن شرایط خاص روانی است که متفکر در این شرایط دچار خطایی در اندیشه شده و از وصول به نتیجه درست باز میماند.
این شرایط یا آفتهایی است که هر دو طریق شناخت (خود شخص متفکر) به آنها مبتلا شده و یا دامهایی است که توسط یک مغالطهکننده برای انحراف رهرو طریق، گسترده میگردد.
البته منطقدانان تنها به حالت دوم توجه کرده و آنها را تحت عنوان تبکیت بیرونی یا اسباب خارجی مغالطه آوردهاند.
ما در اینجا به مواضع هر دو حالت روانی مغالطه اشاره میکنیم.