فرمت فایل : word(قابل ویرایش)
تعداد صفحات:20
فهرست مطالب:
تولید و بهسازی
مراحل تولید واکسن باکتریایی
کنترل کیفیت
ارزیابی بی خطر بودن واکسن
آزمایش مسمومیت زایی اختصاصی
آزمایش زنده باقی ماندن ویروس
آزمایش تعیین هویت (identity test)
آزمایش بی گزندی
آزمون سترونی
آزمون ردیابی میکروارگانیسم های بیگانه
آزمایش حضور آندوتوکسین
آزمایش
تومورزایی
ارزیابی توانمندی
پیشرفتهای تازه
منابع
مقدمه
ازاولین تلاش علمی بشر برای پیشگیری از بیماری عفونی به وسیله ایمن سازی بدن که توسط Edward jenner در سال 1790 صورت گرفت،تاکنون واکسیناسیون به یکی از مهم ترین رکن های پیشگیری از بیماری عفونی به خصوص آن هایی که توسط ویروس ها ایجاد می شوند تبدیل شده است(7) در قرن هجدهم لویی پاستور براساس مشاهداتی که روی طرز انتقال بیماری وبای مرغان و پیشگیری اتفاقی آن با تزریق کشت کهنه ی عامل بیماری داشت، اولین واکسن تخفیف حدت یافته را علیه بیماری شاربون (سیاه زخم) وسپس هاری تولید کرد(2)
محققان اولین واکسن DNA نوترکیب را بر ضد هپاتیت B درسال 1986 بهسازی کردند(7)
سابقه واکسناسیون نوین در ایران به اوایل سلسه ای قاجاریه یعنی پادشاهی فتحعلی شاه باز می گردد که در سال 1245 به دستور عباس میرزا نایب السطنه ایران، لشگر او توسط پزشکان انگلیسی درتبریز آبله کوبی شد، و در ادامه به دستور میرزا تقی خان به تمام ایران تعمیم داده شد(1) با انجام واکسناسیون جهانی در سال 1970 بیماری آبله ریشه کن شد. به دنبال این دستاروردها تولید واکسن به خصوص درقرن بیستم سرعت یافت به طوری که امروزه بیش از 50 نوع واکسن دردامپزشکی و پزشکی تولید و مصرف می شوند. که این رقم تنها شامل واکسن های باکتریایی و ویروسی می باشد. با توجه به تولید انواع دیگری از واکسن علیه بیماری های انگلی و تک یاخته ای (مانند کوکسیدیوز طیور، تیلریوزگاو) این رقم بیشتر نیز خواهد بود(7) که البته تمام این دستاوردها ارتباط غیر قابل انکاری با حیوانات آزمایشگاهی وانجام آزمایش های کنترلی بر آن ها دارد.
با توجه به اهمیت واکسن ها در طب نوین و لزوم افزایش آگاهی در این مقاله به مروری بر روند تولید واکسن ها و کنترل کیفیت آن ها و نقش حیوانات آزمایشگاهی در این روند پرداخته می شود که البته به علت گستردگی علم واکسن شناسی تنها به واکسن های باکتریایی ویروسی اشاره می شود.
تولید و بهسازی:
هدف از تولید واکسن فراهم کردن محصولاتی با کیفیت بالا به منظور ایجاد ایمنی اختصاصی است که به دنبال تجویز آن واکنش مضر وجدی ایجاد نشود.
به طور کلی اغلب واکسن های موجود منشأ باکتریای یا ویروسی دارند و تغییرات ایجاد شده روی آن ها اکثراَ شامل غیر فعال سازی تا تخفیف حدت خود میکروارگانیسم حاد یا ترکیبات آن می باشد در مواردی هم برحسب نیاز سویه های غیر حاد (مانند واکسن یا لاسوتا علیه بیماری نیوکاسل طیور) استفاده می شود.