مقدمه:
نقطه اوج و اصلی اختلاف بین شیعه و سنی مسئله امامت است و اختلافات دیگر از این مسئله نشأت می گیرد. بسیاری از کسانی که در مسائل اعتقادی ژرف نگری ندراند می پندارند که اختلاف شیعه و سنی فقط در دین است که شیعیان می گویند پیامبر اکرم (ص) علی (ع) را برای جانشینی خود برگزید ولی اهل سنت معتقدند که چنین چیزی انجام نگرفته بلکه مردم به دلخواه خود ابوبکر را و او شخصا عمر را، و عمر توسط شورای شش نفره عثمان را برگزید، و خیلیفه چهارم مجددا با آراء عمومی انتخاب شد. (با نگاهی به آموزش عقاید، مصباح یزدی، سازمان تبلیغات اسلامی، .
و حال انکه اختلاف هر دو گروه قبل از هر چیز در دین است که آیا امامت یک مقام دینی و تابع تشریع و نصب الهی است یا یک سلطنت دنیوی و تابع عوامل اجتماعی است که شیعه آن را منصب الهی می داند که حتی شخص پیامبر اکرم هم در انتخاب آن نقش استقلالی ندارد ولی اهل سنت آن را یک سلطنت دنیوی و مقام اجتماعی (با نگاهی به همان) می داند، که با بیان تعریف های هر دو گروه و فرقه های اساسی امامت در مکتب تشیع و تسنن روشن خواهد شد که اهل سنت اصلا امامت را قبول ندارند استاد مطهری در این زمینه می گوید: «آن امامتی که شیعه به آن اعتقاد دارد،اصلا سنی معتقد به آن نیست، آنچه اهل تسنن به نام امامت معتقدند، یک شأن دنیای امامت است که یکی از شئون آن است ... ما نباید مسئله امامت را با مسئله حکومت مخلوط بکنیم و بعد بگوئیم اهل تسنن چه می گویند و ما چه می گوییم، این مسئله دیگری است. در شیعه امامت پدیده و مفهومی است درست نظیر نبوت آن هم عالی ترین درجات نبوت. بنابراین ما شیعه قائل به امامت هستیم و آنها اصلا قائل نیستند نه این که قائل هستند و برای امام شرائط دیگری قائلند». (امامت و رهبری، مرتضی مطهری، قم، انتشارات صدرا، .
1- تعریف های هر دو گروه
اکثریت اهل سنت می گویند: «امامت خلافت و جانشینی پیامبر است در اقامه دین و حفظ حوزه اسلام به گونه که ...
تعداد صفحات : 10 صفحه
نوع فایل : word (قابل ویرایش )