کاشیهای معرق، هفت رنگ و کاشیهای خشتی، با تصویر انسانی از زیباییها و ویژگیهای ظاهری حمامها بوده است.
حمام تا قبل از عصر جدید بخشی از حوزة عمومی بود، حمامها کنار خیابان و همچنین کنار بازار ساخته میشدند.
حمامهای عمومی به لحاظ معماری غالبا دارای در ورودی پیچ داری بودند که به رختکن منتهی میشد. در گوشهای از رختکن محل استقرار صندوقدار حمام قرار داشت.
این رختکن به اتاقی راه مییافت که آن را اتاق سرد و یا بیت اول مینامیدند و دارای حوضهای آب و هوای گرمی بود که از طریق لولههای سفالی کار گذاشته شده در دیوار سالن (اتاق دوم) از گرمخانه میآمد.
این اتاق به اتاق دیگری به نام بیت الحراره و یا حجره داغ وصل میشد. این اتاق دارای حوضی پر از آب گرم بود و دمای آن حداکثر میزانی بود که بدن انسان توان تحمل آن را میتوانست داشته باشد.کف این اتاقها تماما از سنگ مرمر پوشیده میشد تا نظافت آن به آسانی صورت پذیرد.
سقف اتاقهای حمام گنبدی شکل و دارای نور گیرهایی بود که به وسیله دریچههایی شیشهای بسته میشدند تا بدین ترتیب فقط نور آفتاب به داخل حمام بتابد و از ورود هوای سرد جلوگیری و حمام به صورت طبیعی روشن شود.
معمولا در ساخت حمامها از آجر، سنگ و مرمر استفاده میکردند، زیرا این مواد به خوبی در مقابل آب مقاومت میکنند. در پشت حمام گرمخانهای وجود داشت که آب را در دیگهای بزرگ مسی به جوش میآورد.
آب جوش و بخار از گرمخانه و از طریق شبکهای از لولههای سفالی به قسمتهای مختلف حمام توزیع میشد. این گرمخانه معمولا دارای یک در پشتی بود که از طریق آن سوخت مورد نیاز گرمخانه به آن میرسید.