ابومسلم خراسانی

اختصاصی از یارا فایل ابومسلم خراسانی دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

39 ص

تحقیر و فشار نسبت به موالی ، عرب را با ماجرای شعوبیه مواجه کرد. این شعوبیه کسانی بودند که در مقابل غرور نژادی بیش از حدی که اعراب داشتند نه فقط منکر تفوق و سیادت فطری آنها ـ چیزی که خود اعراب ادعا می کردند ـ بودند ، بلکه تمام اقوام عالم را مساوی می شمردند و تفاخر و تعصب عرب را مخالف اسلام و قرآن می دانستند و رد می رکدند. دعوی این قوم که « اهل تسویه » خوانده می شدند دستاویز طبقات ناراضی و پرجوش و خروش موالی گشت که نه تنها سیادت فطری عرب را انکار می کردند بلکه عرب را از اقوام دیگر هم پست تر می شمردند و در ذکر مطاعن آن قوم به افراط و مبالغه می گراییدند. چنانکه در مقابل اعراب که ایرانیها را علوج و عجم و اسراء و موالی می خواندند اینان خویشتن را فرزندان جم و خسرو و ابناء احرار نام می نهادند و چنان هر ایرانی گمنام دعوی انتساب به خاندی کسری و قباد می کرد که به قول یک شاعر عرب گیویی نبطیها هرگز در جهان نبوده اند. این جماعت که به نام شعوبیه اختصاص یافته اند مدعی شدند که عرب را نه همان هیچ مزیت بر اقوام دیگر نیست بلکه خود از هر مزیتی نیز عاری است. هرگز نه دولتی داشته است نه قدرتی. نه صنعت و هنری به جهان هدیه کرده است نه دانش و حکمتی. جز غارتگری و مردمکشی هنری نداشته است و از فقر و بدبختی اولاد خود را می کشته است. اما قرآن و آیین اسام که عربها بدان می نازند و بر دیگر مسلمانان فخر می فروشند خود هیچ اختصاص به عرب ندارد و آنگاه قرآن و آیین مسلمانی خود ازین دعویهای ناروا و تعصب آمیز بیزارند و آنرا زشت و ناروا می شمارند. شعوبیه اینگونه سخنان را با گستاخی و بیپروایی در اشعار خویش می گفتند و در کتابهای خود می نوشتند و اعراب نیز بدانها پاسخ می دادند و بدینگونه از اواخر عهد اموی معرکه شعوبیه گرم شد. شعوبیه رسوم و آداب خاص عرب را که ارتباطی به اسلام نمی داشت و بازمانده عهد جاهلی می نمود مکرر مسخره می کردند. شیوه آنها را در جنگ و در صلح و آیین آنها را در خطابه و شعر تخطئه می کردند. حتی بلاغت آنها را که اعراب آنهمه بدان می نازیدند ناچیز و کم مایه می شمردند و نشانه همنشینی و خوگری با شتر را در خشونت آواز آنها سراغ می دادند. در اشعار این قوم اعراب مورد طعنه و مسخره واقع می شدند. در باب انساب آنها ، در باب آداب آنها ، و حتی در باب اخلاص و ایمان آنها حرف به میان می آمد. زبان فارسی با ذخایر عظیم ادب کهنه آن که کلیله و دمنه ، کتاب تاج ، کتاب آئین نامه ، کتاب خداینامه ، کتاب کاروندو جاودان و ویس و رامین و هزارافسان و فلویات و ترانه های خسروانی از آن باز مانده بود مایه یی بود که می توانست شعوبیه را درین معرکه تفاخر پیش اندازد.