فرهنگ ایثار و شهادت

اختصاصی از یارا فایل فرهنگ ایثار و شهادت دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

26 ص

فرهنگ ایثار و شهادت

مقدمه

زندگی زیباست، اما شهادت از آن زیباتر است. سلامت تن زیباست، اما پرنده عشق، تن را قفسی می‌بیند که در باغ نهاده باشند. راز خون را جز شهدا درنمی‌یابند. گردش خون در رگ‌های زندگی شیرین است. اما ریختن آن در راه محبوب، شیرین‌تر است و نگو شیرین‌تر، بگو بسیار شرین‌ترین است. راز خون در آنجاست که همه حیات به خون وابسته است.

هر شهید کربلایی دارد و کربلا را تو مپندار که شهری است میان شهرها و نامی است میان نام‌ها، نه! کربلا حرم حق است و هیچ کس را جز یاران امام حسین(ع) راهی به سوی حقیقت نیست. برای ما کربلا بیش‌ از آنکه یک شهر باشد، یک افق است،‌ یک منظر معنوی است که آن را به تعداد شهدایمان فتح کرده‌ایم.

تعریف: ایثار یعنی نثار، نثار هر چیز اعم از مادی و معنوی به دو شرط:

1. در عین نیاز در تعریف واژه ایثار در قرآن کریم آمده است «و یوثرون علی انفسهم و لو کانوا بهم خصاصه» (سوره حشر / آیه 9)، ایثار می‌کنند بر نفس‌هایشان ولو به آن نیاز داشته باشند.
2. شرط دوم نیت عمل است. انگیزه عمل فقط و فقط باید عشق و محبت به خداوند باشد و هیچ انگیزه غیر خدایی در آن نباشد. در سوره مبارک دهر آیه 9 ـ 8 آمده است «و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتما واسیرا، انما نطعمکم لوجه الله لا نریده منکم جزائا و لا شکورا» به نیازمندان طعام می‌دهند صرفاً به خاطر خدا و رضای او و بدون توقع و درخواست هیچ پاداش یا چشمداشتی از کسی.

لذا به نظر می‌رسد روح انسان باید از قدرت و عظمت بالایی برخوردار باشد تا بتواند در عین احتیاج به چیزی و داشتن عشق و محبت نسیبت به آن آن را به دیگران ببخشد و هر چقدر این نیاز بیشتر و آن عشق بزرگتر باشد، ایثار متعالی‌تر می‌شود، تا آنجا که خداوند شرط رسیدن به نیکویی را انفاق دوست‌داشتنی‌ها بیان می‌کند «لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون» (سوره آل عمران / آیه 92) هرگز به نیکی واقعی نمی‌رسید مگر اینکه آنچه را که دوست دارید ببخشید. گاهی ایثارگر ممکن است قمقمه آبش را در عین تشنگی و یا تکه نانش را هنگام گرسنگی ببخشد. اندازه یا قیمت بخشیده شده نمی‌تواند ارزش آن ایثار را معین کند زیرا «انماالا عمال بالنیات» ارزش عمل به نیت آن است. هابیل پروارترین گوسفندش را به قربانگاه می‌فرستد، خلیل عزیزترین و یگانه‌ترین ثمره حیاتش (اسماعیلش را)، پیامبر خاتم(ص) درآن شب روشن افروز، در آن لیله المبیت، علی(ع) را که به منزله نفس وجان اوست در بستر می‌خواباند تا مایه فخر و مباهات خدوند بر ملایکه الله گردد و در جریان مباهله جانش را، نفسش را «علی(ع)» پاره جگرش را «فاطمه (س)» و سید جوانان اهل بهشت «حسنین(ع)» را نثار می‌کند.

عجیب است که تاریخ ایثار از زمان حضرت آدم(ع) شروع و تا آخرین منجی موعود(عج) ادامه خواهد یافت. هر چند ما از کودکی واژه‌های روشن ایثار و شهادت را با امام شهیدان و شاهدان و لباس‌های سیاه عزاداران حسینی و محرم و تاسوعا و عاشورا معنا کرده‌ایم، اما به علت هاله‌ای از قدس و عظمت و معصومیت که چهره مبارک امام حسین(ع) و شهدیا کربلا را فرا گرفته است (که آنها را گاهی برای ما غیرقابل دسترس می‌کند) بطور ملموس و عینی شهیدان نزدیک و ‌آشنای کوچه و خیابان‌های شهرهای سرزمینمان در زمان انقلاب و هشت سال دفاع مقدس این واژه‌ها را برای ما بازآفرینی کرده‌اند.