این طرح توجیهی در رابطه با ریخته گری قطعات چدن آلیاژی می باشد که بر اساس آخرین تغییرات توسط کارشناسان
متخصص با دقت نگارش و جمع آوری شده است.
این فایل برای کارآفرینان در زمینه ریخته گری قطعات چدن آلیاژی مناسب می باشد.
این طرح توجیهی شامل :
مقدمه و خلاصه ای از طرح
فهرست مطالب
جداول و محاسبات مربوطه
موضوع و معرفی طرح
هزینه تجهیزات
ظرفیت
سرمایه گذاری کل
سهم آورده متقاضی
سهم تسهیلات
دوره بازگشت سرمایه
اشتغال زایی
فضای مورد نیاز
تعداد و هزینه نیروی انسانی
استانداردهای مربوطه
بازارهای داخلی و خارجی
توجیه فنی و اقتصادی طرح
عرضه کنندگان و ...
مناسب برای :
- اخذ وام بانکی از بانک ها و موسسات مالی اعتباری
- گرفتن وام قرض الحسنه خود اشتغالی از صندوق مهر امام رضا
- ارائه طرح به منظور استفاده از تسهیلات بنگاه های زود بازده
- گرفتن مجوز های لازم از سازمان های دولتی و وزارت تعاون
- ایجاد کسب و کار مناسب با درآمد بالا و کارآفرینی
- مناسب جهت اجرای طرح کارآفرینی و ارائه دانشجویی
این طرح توجیهی (مطالعه امکان سنجی، طرح کسب و کار، طرح تجاری یا BP) در قالب pdf و در حجم 73 صفحه به
همراه جداول و کلیه محاسبات مربوطه در اختیار شما قرار خواهد گرفت.
فرمت فایل : word(قابل ویرایش)
تعداد صفحات:98
چکیده:
فصل اول ) مقدمه
تعریف
فولادهای میکروآلیاژی از گروه فولادهای ساختمانی بشمار می روند؛ که عموماً به هدف ایجاد نسبت استحکام به وزن بهتر، بواسطه افزایش ایجاد شده به طرق مختلف در نقشهای اسمی و در نتیجه کاهش مدول قطعات، توسعه یافتهاند.
اغلب برای فولادهایی که نسبت به فولادهای نرم (Mild Steels) مستحکمتر و همچنین حاوی عناصر کاربید سازی مثل نیوبیوم (Nb) و وانادیوم (V) می باشند؛ بطور همزمان ترمهای فولادهای میکروآلیاژی و فولادهای کم آلیاژ استحکام بالا (High-Strength Low- Alloy Steels :HSLA) بکار برده میشود[2].
به هر ترتیب استخراج فولادهای میکروآلیاژی مهمترین توسعه متالورژی درطی 25 سال گذشته میباشد. تولید سالیانه این فولادها که ترکیب بسیار عالی از استحکام، قابلیت انعطاف پذیری (نرمی)، چقرمگی، شکلپذیری و جوشپذیری را می دهد، شامل 6 میلیون تن است، که در حدود 10 درصد فولادهای ساختمانی بازار جهانی را تشکیل میدهد[2].
در اینجا به منظور آشنایی بیشتر با خانواده فولادهای میکروآلیاژی ترمهای مختلف فولادهای ساختمانی را بررسی می کنیم .
• فولاد نرم: فولادهایی که شامل منگنز برای سولفورزدایی و اکسیژنزدایی است؛ و بداهتاً توسط عناصر میکروآلیاژی استحکام پیدا میکنند؛ که استحکام آنها بر اساس محتوای کربن است. این فولادها دارای ترکیبی شامل 0.1 تا 0.25 درصد کربن ، 0.4 تا 0.7 درصد منگنز، 0.1 تا 0.5 درصد سیلیسیوم و مقدار جزئی گوگرد و فسفر میباشند.
Macfarianc در سال 1906 ترکیب نمونهای از فولاد نرم را برای کارهای عمومی مهندسی معرفی کرد؛ که شامل ترکیب زیر بود[2]:
0.18%C- 0.5%Mn- 0.02%Si- 0.05%S- 0.05%P
• فولادهای آلیاژی (فولادهای مخصوص) : که بوسیله Had field در سال 1925 بصورت زیر تعریف شد :
فولادهایی که خواص آنها به وجود عناصر دیگر نسبت به کربن (حتی اگر چه کربن هنوز نقش خود را بازی میکند) بستگی دارد. تعریفی که موسسه آهن و فولاد بریتانیا پذیرفته است عبارتست از :
فولادهایی که شامل 1.5 درصد منگنز و 0.5 درصد سیلیسیوم و فولادهایی کربنی و فولادهای دیگر به عنوان فولادهای آلیاژی در نظر گرفته می شوند[2].
• فولادهای کم آلیاژ: که بوسیله Dulieu در تاریخچه فولادهای آلیاژی (1900-1950) اینطور تعریف شده است :
فولادهایی که دارای کمتر از 6 درصد کل، عناصر آلیاژی میباشند؛ شامل فولادهای ساختمانی استحکام بالا، فولادهای مهندسی عملیات حرارتی شده و فولادهای مخصوص طراحی شده برای خواص فیزیکی و الکتریکی ویژه می باشند. تعداد زیادی از فولادهای ابزاری نیز در این طبقه بندی قرار دارند[2].
• فولادهای کم آلیاژ استحکام بالا: فولادهایی که استحکام تسلیم آنها بین 350 تا 750 مگا پاسکال میباشد. Porter و Repas نیز ادعا کردند که فولادهای کم آلیاژ استحکام بالا (HSLA) استحکام تسلیم بیش از 275 مگا پاسکال دارند. اما تعریف رضایت بخشتری که برای فولادهای کم آلیاژ استحکام بالا آورده شده است؛ تعریفی است که توسط مؤسسه آهن و فولاد آمریکا (AISI) به شرح زیر ارائه شده است[2]:
شامل گروه بخصوصی از فولادها، با ترکیب شیمیایی خاص، که بدلیل ویژگیهای مکانیکی بالاتر و در بعضی از این فولادها قابلیت حصول مقاومت به خوردگی اتمسفری بیشتر، نسبت به فولادهای کربنی ساده توسعه یافتهاند. فولادهای HSLA عموما به ملزومات خواص مکانیکی با تاکید بیشتری نسبت به حدود ترکیب شیمیایی تولید می شوند. به عنوان فولاد آلیاژی تلقی نمی شوند؛ اگر چه به آنها عمداً محتوای آلیاژی که چنین کیفیت ویژهای به آنها می دهد، اضافه میشود[2,3].
تاریخچه
گسترش فولادهای میکروآلیاژی مثالی خوب برای تأثیر متقابل اقتصاد و تکنولوژی بر یکدیگر میباشد. منشأ یا آغاز فولادهای نوع کم آلیاژ استحکام بالا معمولاً به Williams نسبت داده میشود؛ که در سال 1900 متوجه شد، که در اثر اضافه کردن مس به فولاد باعث افزایش مقاومت به خوردگی میشود. فولادهای با درصد مس 0.15 الی 0.3 درصد وزنی برای نخستین بار در سال 1911 توسط کمپانی فولاد امریکا به بازار عرضه شد. اگرچه مقاومت برخوردگی این فولادها نسبت به فولادهای بدون مس دو برابر بود، اما استحکام تسلیم بیشتر از 220 تا 248 مگا پاسکال نداشتند[4].
تا سال 1929 هیچ کوششی روی فولادهای مسدار برای بهبود استحکام انجام نشد. افزایش در استحکام بطور وسیع با اضافه کردن عناصری که باعث مستحکم شدن محلول جامد (Solid Solution Strengther) در ریز شدن ریز ساختار فریت می شوند، شروع شد. در سال 1933 نخستین فولاد تجاری از این نوع uss.COR-TEN) ، یک فولاد (HSLA به بازار عرضه شد[4].
وانادیوم نخستین عنصری بود، که به عنوان عنصر میکروآلیاژی استفاده شد. در سال 1936، از مقدار کمی نیوبیوم برای تقویت فولادهای فریتی_پرلیتی بشکل کاربید استفاده شد؛ اما به علت قیمت بالای نیوبیوم در آن دوران، محدود به انجام آزمایشی برای ارزای حس کنجکاوی شد. تا سال 1950 همچنان وانادیوم ترجیح داده میشد. بعد از سال 1950 به علت کاهش قیمت و سهولت دسترسی به نیوبیوم و ارزانتر تمام شدن آن نسبت به وانادیوم، همزمان با تقاضا برای بهبود بخشیدن به استحکام، چقرمگی و جوشپذیری در فولادهای خطوط لوله ، نیوبیوم ترجیح داده شد[3,4].
در همان سالها William Wilson از شرکت فولاد ایالات متحده ، تولید فولاد نیوبیوم دار را بعهده گرفت[4].
اولین فولاد تجاری نیوبیومدار در سال 1958 بوسیله شرکت Great Lakes Steel تحت نام تجاری GLX-W معرفی شد؛ که به عنوان اولین فولاد تجاری جهانی، تحت عنوان فولاد کم آلیاژی استحکام بالای نیوبیومدار نام گرفت. بعد از فاصله کوتاهی، کمپانی Nitural Gas Pipeآمریکا این ماده را برای استفاده در پروژه X-50 Pipeline خریداری کرد؛ که اولین استفاده فولاد نیوبیومدار را در خطوط لوله نشان میدهد[4,5].