مقدمه
سیمرغ مرغی افسانه یی که به سبب صفات برجسته و سیمای اساطیری اش در فرهنگ ایران از دیر باز حضور داشته است . این مرغ فراخ بال بر درختی اساطیری آشیان دارد . این مرغ اسطوره یی که در شاهنامه دارای دو چهره ی مقدس و اهریمنی می باشد بر سرنوشت قهرمانان و حوادث جاری تأثیر گذار بوده است . سیمرغ متعلق به قلمروی ورای واقعیت های این جهان است . در این مبحث به سیمای سیمرغ در شاهنامه پرداخته ایم .
اگر چه در شاهنامه ، سیمرغ ، به منزله ی موجودی مادی تصویر می شود که این جهانی می نماید ، اما صفات و خصوصیات او کاملا فوق طبیعی و روحانی و متعلق به قلمروی واقعیت های این جهان است .
ارتباط دنیوی او تنها از طریق زال است در واقع سیمرغ به یکی از امشاسپندان یا ایزدان یا فرشتگان می ماند که ارتباط گهگاهشان با این جهان یا یکی از جهانیان ، دلیل تعلق آنان به جهان مادی و یا این جهانی بودنشان نیست . درخت یا کوهی که بر آن آشیان دارد ، نیز درخت یا کوهی که بتوان موقع جغرافیایی آن را در عالم خاک معین کرد ، نیست.
فرمت فایل : word(قابل ویرایش)
تعداد صفحات:15
فهرست مطالب:
شاد باش به سیمرغ
داستان سیمرغ وزال
سیمرغ
منابع
شـاد بـاش به ســیمُـرغ
((انسان ، آن چیزی میشود که می پرسـتـد))
« پرستش » درفرهنگ سیمرغی، با صلوة درشریعت اسلام، فرق دارد . « صلوة » ، بیان عبودت انسان و تعظیم الله ، یا بسخنی دیگر، گواهی دادن برآنست که وجود انسان، « گوهری جداگانه » از الله و« ناچیزدربرابر» الله است ، وباید، درهرکاری وهرگفتاری و هراندیشه ای ، اقرار به این غیریت خود با الله ، در اقرار به عبودیت خود، و درشهادت دادن به عظمت اوکرد .
ولی « پرستش» درفرهنگ سیمرغی، برای« پیدایش بُن جشن ازخود انسان میباشد ،که خداست » پرستش که« شادونیتن» باشد ، گرفتن جشن عروسی ( شادی) انسان، با خداست.
سیمرغ ( رام ) ، دراین عروسی ، بُن جشن یا نطفه جشن درروان انسان میشود . درفرهنگ سیمرغی ،نیایشگاه ،« جشنگاه عروسی خدا با انسان » بود. جشن که همان « یسنا» باشد ، سرود نی(موسیقی) است. پرستش، برپاکردن جشن عروسی خدا با گیتی وبا انسان است . « ُهما » در زمین، « گنج شادی درهستی هرِانسانی » میگردد. هما، گنج عروس میگردد .
شادشدن ، برپاکردن جشن عروسی سیمرغ یا« شاده» باانسان و با گیتی ست.