مقاله اخلاق سیاسی – اجتماعی کارگزاران (2)

اختصاصی از یارا فایل مقاله اخلاق سیاسی – اجتماعی کارگزاران (2) دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

فرمت فایل : word(قابل ویرایش)

تعداد صفحات:40

فهرست مطالب:

چکیده :
کلید واژه‏ها:
دستورالعملهای مذهبی
ساده زیستی و عدم رفاه زدگی
امانتداری
فرو نشاندن خشم
جمع‏آوری و تقسیم بیت‏المال
عدالت
اخلاق عمومی
هشدار به کارگزاران
 منابع:

چکیده :
امیرالمؤمنین علیه‏السلام پس از رسیدن به حکومت و عزل کارگزاران عثمان، به نصب افراد لایق و شایسته در جامعه اسلامی پرداختند و در این راستا توصیه‏های اخلاقی فراوانی به کارگزاران خود کردند و اعمال و رفتار آنان را زیرنظر گرفتند. در این مقال، شمه‏ای از توصیه‏های ایشان در خصوص اخلاق سیاسی ـ اجتماعی به کارگزاران مورد بررسی قرار گرفته است؛ ازجمله دستورالعملهای معنوی، دوری از خشم، ساده‏زیستی، عدم رفاه‏زدگی، عدالت و اخلاق عمومی. و در آخر نیز عملکرد امام در برخورد با کارگزاران خیانتکار مطرح شده است و هدف اصلی، بیان اهمیت رفتار و عملکرد افرادی است که حکومت مردم را به عهده می‏گیرند و مسؤول جان، مال و آبروی مردم می‏گردند.
کلید واژه‏ها:
اخلاق، بیعت، کارگزاران، عدالت، فرونشاندن خشم، بیت‏المال، امانتداری
«بیعت» در اندیشه سیاسی علی علیه‏السلام جایگاهی ویژه و مهم دارد و وسیله تحقق حکومت و مقبولیت آن و عاملی برای اجرای برنامه‏ها و فرمانهای دولت است. به وسیله بیعت، حاکم خود را متعهد و ملتزم به اهداف و برنامه‏هایی می‏داند که مردم در آن خصوص با وی بیعت کرده‏اند.
بنابراین از نظر سیاسی و حکومتی، بیعت وسیله ابقای دولت و قاطعیت آن است. این امر در سخنان و نامه‏های امیرالمؤمنین علیه‏السلام مکرّرا و در مواضع مختلف وارد شده است1؛ چنانکه در نامه‏ای به معاویه نوشته است: انّه بایعنی القوم الذین بایعوا أبابکر و عمر و عثمان علی ما بایعوهم علیه، فلم یکن للشاهد أن یختار و للغائب أن یردّ، و أنّما الشوری للمهاجرین و الانصار، فان اجتمعوا علی رجل و سموه اماما کان ذلک لله رضی، فأن خرج بین أمرهم خارج بطعن، أو بدعة ردوه الی ما حرج منه، فان أبی قاتلوه علی اتباعه غیر سبیل المؤمنین و ولاّ والله بما تولّی؛ «همانا کسانی با من‏بیعت کرده‏اند که با ابابکر و عمر و عثمان با همان شرایط بیعت کرده‏اند. پس آن که در بیعت حضور داشت، نمی‏تواند بیعت مردم را نپذیرد. همانا شورای مسلمانان، از آن مهاجران و انصار است. پس اگر بر امامت کسی گردآمدند و او را امام خود خواندند، خشنودی خدا هم در آن است. حال اگر کسی کار آنان را نکوهش کند یا بدعتی پدید آورد، او را به جایگاه بیعت قانونی باز می‏گردانند، اگر سرباز زد با او پیکار می‏کند؛ زیرا به راه مسلمانان در نیامده است، خدا هم او را در گمراهی‏اش رها می‏کند.» بر همین اساس حقوق و تکالیف کارگزاران و مردم سامان می‏یابد و هر کدام حقی بر گردن دیگری دارد؛ چنانکه حضرت علی علیه‏السلام پس از شکست شورشیان خوارج طی خطبه‏ای می‏فرمایند: ایها الناس! انّ لی علیکم حقّا و لکم علیّ حقّ فامّا حقّکم علیّ ما لنصیحة لکم، و توفیر فیئکم علیکم، و تعلیمکم کیلا تجهلوا، و تأدیبکم کیما تعلموا. و امّا حقّی علیکم فالوفاء بالبیعة، و النصیحة فی المشهد و المغیب و الاجابة حین أدعوکم و الطاعة حین آمرکم؛ «ای مردم، مرا بر شما و شما را بر من حقی واجب شده است، حق شما برمن، آن که از خیرخواهی شما دریغ نورزم و بیت‏المال را میان شما عادلانه قسمت کنم، و شما را آموزش دهم تا بیسواد و نادان نمانید و شما را تربیت کنم تا راه و رسم زندگی را بدانید. و اما حق من بر شما این است که به بیعت با من وفادار باشید، و در آشکار و نهان برایم خیرخواهی کنید؛ هرگاه شما را فرا خواندم، اجابت نمایید و هرگاه فرمان دادم، اطاعت کنید.»