اقدام پژوهی دبیر تربیت بدنی چگونه توانستم دانش آموزان آموزشگاه را به بازی و مهارت در تربیت بدنی علاقه مند کنم؟

اختصاصی از یارا فایل اقدام پژوهی دبیر تربیت بدنی چگونه توانستم دانش آموزان آموزشگاه را به بازی و مهارت در تربیت بدنی علاقه مند کنم؟ دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

این محصول در قالب ورد و قابل ویرایش در 29 صفحه می باشد.

اقدام پژوهی حاضر شامل کلیه موارد مورد نیاز و فاکتورهای لازم در چارت مورد قبول آموزش و پرورش میباشد و توسط مدیر سایت طراحی گردیده است. این اقدام پژوهی کامل و شامل کلیه بخش های مورد نیاز در بخشنامه شیوه نامه معلم پژوهنده می باشد.

اقدام پژوهی دبیر تربیت بدنی چگونه توانستم دانش آموزان آموزشگاه شهید باهنر (دخترانه) را به بازی و مهارت در تربیت بدنی علاقه مند کنم؟

مقدمه

ورزش مدارس پس از سال‌ها رکود داشته و نتوانسته است به ماهیت اصلی خود برسد و آنچه در زنگ ورزش دیده می‌شود چیزی نیست که به هدف اصلی نزدیک باشد و حتی می‌توان گفت گاهی زنگ ورزش در مدارس قربانی دشواری دروس ریاضی‌، علوم و... می‌شود. در حالی که برای رشد ورزش قهرمانی در کشور توجه به ورزش دانش‌آموزی نوعی الزام و اجبار است و زمان شروع ورزش برای بسیاری از رشته‌ها مقطع ابتدایی است اما دانش‌آموزان ابتدایی تا پایه سوم حتی معلم ورزش هم ندارند و نبود امکانات و فضای ورزشی مدارس هم به مشکلات دامن می‌زند.

براساس نتایج تحقیقی در 120 شهر کشور درصد زیادی از دانش‌آموزان با مشکل قامتی و اندامی مواجهند. نتایج این پژوهش روی 174 هزار و 191 دانش‌آموز دختر دوره راهنمایی نشان داد که 69 درصد آنها ناهنجاری قامتی دارند. در دوره متوسط این ناهنجاری 72/4 درصد افزایش می‌یابد. بین پسران از 173 هزار و 491 دانش‌آموز پسر دوره راهنمایی، 57/6 درصد و در متوسطه 58/5 درصد اختلالات فیزیکی و اسکلتی دارند. میانگین این اختلالات در کل دانش‌آموزان کشور حدود 64 درصد برآورد شده است. این اعداد و ارقام می‌تواند یک یادآوری جدی برای اهمیت دادن به ورزش مدارس باشد. به طور حتم یک دانش‌آموز به موازات تمرین‌های خود می‌تواند مفاهیم درسی را به خوبی یاد گرفته و آنها را در مدت زمان کوتاه‌تری به خاطر بسپارد.

با توجه به تمام ضعف‌های موجود در حوزه ورزش مدارس، اینگونه به ذهن متبادر می‌شود که این وزارتخانه نسبت به ورزش دانش‌آوزی بی‌اعتنا است، در حالی که معاونان پرورشی و مدیران تربیت بدنی در این مبحث در تلاش هستند که مشکل ورزش مدارس را به یک شکلی حل کنند اما کمبود تسهیلات مالی و اعتباری و تجهیزات، برنامه‌های این مدیران را بی‌اثر گذاشته است. به نظر می‌رسد متصدیان تربیت بدنی کشور بتوانند در این امر دست آموزش و پرورش را بگیرند و به اشاعه ورزش در مدارس یاری رسانند چرا که در بسیاری از کشورهای پیشرفته، شناسایی استعدادها در رشته‌های مختلف و ارتقای سطح ورزش حرفه‌ای در کشور از دوران مدرسه به ویژه مقاطع ابتدایی انجام می‌شود. مطمئناً دود بی‌توجهی به ورزش در مدارس، نه فقط به چشم دانش‌آموزان که در برخی مواقع به چشم ورزش قهرمانی خواهد رفت.

بیان مسئله :

گرچه ورزش مدارس در مقایسه با دیگر برنامه‌های آموزش و پرورش در کارنامه سه دهه انقلاب از حرکت آهسته‌ای برخوردار بوده و در مسیر 30 ساله خود جاهایی را ایستاده و با کمترین نوآوری در این مسیر دانش‌آموزان را فارغ‌التحصیل و وارد جامعه کرده اما مدیران و مسوولان ارشد ورزش دانش‌آموزی آنقدر هم بی‌تفاوت نبوده و در طول این سال‌ها طرح‌هایی را ارائه دادند و به تصویب رساندند که شاید خیلی محسوس نبودند، حال اینکه چه مقدار از آنها به مرحله اجرا درآمده یا در نیمه راه رها شدند، بحثی جداست اما این مطلب نشان دهنده این موضوع است که مسوولان امور آموزش و پرورش اهمیت ورزش مدارس و حساس بودن این حوزه را به خوبی درک کرده‌اند، طرح‌هایی چون طرح بهسا، طرح آشنا یا تشکیل معاونت‌های تربیت بدنی و تندرستی و ایجاد پست قائم مقامی که به تازگی در سیستم آموزش و پرورش تعریف شده، نگاه‌های مثبتی است که در ورزش دانش‌آموزی وجود داشته. به طور حتم با تخصیص اعتبارات کافی و تجهیز مدارس و توسعه آنها، از دل 14 میلیون دانش‌آموز، استعدادهایی شکوفا و به تیم‌های ملی معرفی خواهند شد که علاوه بر ایجاد سلامت جسمی و روحی در بین این رده‌های سنی حساس، فرصت مناسبی برای پشتوانه‌سازی در ورزش حرفه‌ای می‌شود. اگر به دانش‌آموزان ایرانی بگویید زنگ ورزش خود را توصیف کنید، اکثر آنها می‌گویند: «یعنی زنگ تفریح، زنگ راحتی و شیطونی»، همیشه دور زنگ ورزش را در برنامه‌های هفتگی خط قرمز می‌کشند و آن روز را بهترین و راحت‌ترین برنامه درسی می‌دانند. سال‌هاست دانش‌آموزان ساعت ورزش که می‌شود منتظر می‌مانند تا معلم ورزش از فایل طوسی رنگ چند توپ بسکتبال و والیبال کم باد دربیاورد، به آنها بدهد تا بروند دنبال بازی و تفریح. آخر سال هم که می‌شود چند تا تشک می‌اندازند وسط حیاط آسفالت مدرسه و معلم می‌گوید: «هر که دراز نشست بیشتری بزند نمره بهتری می‌گیرد.» و این خاطره‌ای است از ورزش مدارس کشورمان. شاید هر از گاهی طرح‌های جالب ارائه شود اما کلیت ورزش مدارس اینگونه است. درحالی که در سطح دنیا آموزش و پرورش و باشگاه‌ها متولی ورزش پایه هستند، آنها استعدادها را کشف و پرورش داده و فدراسیون‌ها قهرمان‌پروری می‌کنند و این امری است که در ایران بالعکس انجام می‌شود. یعنی کشف ورزشکاران با استعداد، پرورش و تبدیل آنها به قهرمان در حیطه کار فدراسیون‌های ورزشی است. این موضوع برای فدراسیون‌ها با اعتبارهای کم، سنگین می‌شود و به همین دلیل است که پشتوانه‌سازی در تیم‌های ملی پایین بوده و در برخی رشته‌ها تا سال‌های طولانی به تک ستاره‌ها تکیه می‌شود. درصورتی که مدارس با در اختیار داشتن 50 درصد وقت دانش‌آموزان و تعداد نیروهای میلیونی در سنین پایه فرصت مناسبی را برای شناسایی قهرمانان دارند. در اکثر کشورهای دنیا دانش‌آموزان به عنوان مهره‌های ورزشی و قهرمانان آینده دیده می‌شوند تا جایی که در توصیف دورنمای آینده ورزش خود می‌گویند که قهرمانان المپیکی و جهانی آنها دانش‌آموزان پشت میز نشسته مدارس هستند. به همین دلیل بیشترین اماکن ورزشی در اختیار مدارس قرار دارد و با تخصیص بودجه‌های نجومی و تنوع در رشته‌های مختلف ورزشی، قهرمانان آینده خود را آماده مدال‌آوری در المپیک و میدان‌های جهانی می‌کنند. در برخی از کشورها که رشته‌های ملی دارند، آن رشته‌های ورزشی به طور اجبار در مدارس تدریس می‌شود. برای مثال چینی‌ها و ژاپنی‌ها سال‌هاست که رشته‌ها و هنرهای رزمی را به دانش‌آموزان خود آموزش می‌دهند، هندی‌ها نیز در برنامه‌ هفتگی ورزش مدارس ساعت‌هایی را به آموزش کریکت به دانش‌آموزان اختصاص داده‌اند. روس‌ها شطرنج را آموزش می‌دهند، درحالی که در کشورمان رشته‌هایی چون زورخانه، کشتی و چوگان از جمله رشته‌های ملی به حساب می‌آیند اما هیچ خبری از این رشته‌ها در مدارس ما نیست. البته تلاش‌های دولت در سال‌های اخیر قابل تقدیر است و اگرچه این زحمات مطلوب است اما ما از ایده‌آل‌‌ها می‌گوییم.