قرآن کریم معجزه جاوید و بی نظیری است که متعلق به زمان خاصی نبوده و از لحظه نزول؛ با درخشش و شگفتی های خیره کننده اش بر قله زمان همچنان دلها ، قلب ها و وجود انسانها را شیفته خود کرده به گونه ای که برخی پروانه وار واله و شیدای او شده و با افتخار تمام عمر خویش را در راه او گام نهاده ، به زندگی معنا می بخشند تا شاید کمی به وظیفه خود عمل کرده و به گفته پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم ) جامه عمل بپو شند و امانتهای او یعنی کتاب خدا و عترتش را که ترجمان وحی هستند را پاس بدارند.
سحر بیانی و ویژگی های بلاغی قرآن که یکی از وجوه اصلی اعجاز آن است، موجب شگفتی ادیبان و سران کفر و شرک به ویژه در آغازین سال های ظهور اسلام بود. قرآن درختى است که شاخه آن پرمیوه و تنه آن پربرکت است. این سخنى است که بشر از گفتن آن عاجز و زبون است[1]. یا در آیه شریفه «وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لا تَسْمَعُوا لِهذَا الْقُرْآنِ وَ الْغَوْا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَغْلِبُون»[2] شیوه مبارزه و مجادله کفار و مشرکین در برابر قرآن را بیان می دارد که به جهت عجز از معارضه با آیات قرآنى ناگزیر هنگامی که رسول خدا (ص) آیات قرآنى را در محافل و مجامع قرائت می نمود، کفار قریش به مردم مىگفتند: گوش به آیات قرآن ندهید و با سخنان لغو و با صدا و خواندن اشعار مانع شوید که صداى خواندن قرآن او شنیده شود باشد که به این طریق غلبه بیابید و مانع تبلیغات و خواندن و نشر آیات قرآنى شوید.
پایان نامه بازتاب استعاره تصریحیه در پنج جزء دوم قرآن