صبح روز پنج شنبه، سوم فوریه ۲۰۰۵ (پانزدهم بهمن)، خبرگزارى هاى علمى جهان خبرى نه چندان غیرمنتظره اما بى اندازه تکان دهنده را مخابره کردند: ارنست مایر (E.Mayr)، زیست شناس تکاملى پرآوازه که داروین قرن بیستم نامیده شده پس از یک دوره کوتاه بیمارى در سن ۱۰۰ سالگى درگذشت. علت مرگ وى که از سال ۱۹۹۷ در کوى بازنشستگان واقع در بدفورد زندگى مى کرد، گرچه رسماً اعلام نشده اما برخى منابع آن را سرطان کبد عنوان کرده اند. سال گذشته به مناسبت صدمین سالگرد تولد مایر جشنى برپا شد. رسیدن به آستانه قرن دوم زندگى اش خبر مرگ وى را قابل انتظار مى سازد، اما از آنجا که مدت ها بود نمرده بود گمان نمى شد به این زودى بمیرد!
مایکل روز (M.Ruse) فیلسوف سرشناس زیست شناسى به یاد مى آورد در کنفرانسى در ایندیانا در سال ،۱۹۷۰ وقتى حضور مایر کاملاً بر بحث سایه انداخته بود با خود اندیشید: «خوب، خوشبختانه لازم نیست مدت زیادى این وضع را تحمل کنیم.» و این آخرین بار و تنها بارى نبود که او درباره مایر تا این حد اشتباه مى کرد.
خبر مرگ، ناگزیر خبرى نامفهوم است، خبرى که به دلیل فهم ناپذیرى مرگ هرچه بیشتر در آن تامل شود فهم ناپذیرتر مى شود. با این حال شاید نگاهى گذرا به زندگى مایر به روشن شدن ابعاد مرتبط با خلاء حاصل مفید باشد. گرچه این نوشته کوتاه هرگز نمى تواند بازتاب کاملى از ۱۰۰ سال زندگى باشد، اما مایر از آن دست افرادى است که شاهکار زندگى شان، زندگى شان است.
شامل 10 صفحه فایل word قابل ویرایش
تحقیق در مورد پایان صد سال ارنست مایر
