بعد از اینکه موسسات مالی به ارائه وام های رهنی در بازارهای اولیه اقدام کردند،می توانند این وام ها را در بازارهای ثانویه فروخته و یا تبدیل به اوراق بهادار کنند.
بسیاری از موسسات مالی ازقبیل شرکتهای وام رهنی،به جای تامین بلند مدت بر روی وامهای رهنی،تمرکز بر خدمات مربوط به وامهای رهنی را ترجیح می دهند.
خود موسسات مالی می توانند به عنوان ارائه دهنده خدمات وام رهنی عمل کنند.در این حالت این موسسات با تجمیع و یک کاسه کردن پرداخت های وام گیرندگان،پرداخت های اصل و فرع مورد انتظار را به سرمایه
گذارهای بازارهای ثانویه منتقل کرده و تمامی معاملات مربوط به وام رهنی را به طور رسمی ثبت می کنند.موسسات مالی در ازای ارائه این خدمات،مبالغی را به طور ماهانه و به عنوان کارمزد(0/25 یا 0/5 درصد
هر معامله)دریافت می کنند.
تاریخچه و پیشینه بازارهای ثانویه وام رهنی:
این اقدامات سبب تسهیل فروش یا تبدیل وام های رهنی به اوراق بهادار شد:
1929:
بازارهای ثانویه وام رهنی توسط دولت آمریکا و برای تقویت اقتصاد آن پس از رکود بزرگ این سال ارائه شد.
1930:
تاسیس موسسه رهنی فدرال آمریکا (فانی می) توسط دولت (برای خرید وام های رهنی از موسسات بانکی و اعتباری و تقویت آنها برای اعطای وام بیشتر)
تضمین اوراق بهادار با پشتوانه وام های رهنی به طور مستقیم یا غیر مستقیم:
اواخر 1960
دلایل اصلی فروش وام به وسیله موسسات مالی:
مدیریت بهتر ریسک اعتباری
حذف دارایی ها و ریسک اعتباری ازتراز نامه(تنوع بخشیدن به دارایی ها)
بهبود ریسک نقدینگی و ریسک نرخ بهره
ایجاد درآمد از محل کارمزد
کاهش هزینه ذخیره قانونی
کاهش هزینه نگهداری ذخیره قانونی در مقابل وام های رهنی
فروشندگان عمده وام های رهنی:
بانک های مرکز پولی
بانک های خارجی
بانک های کوچک منطقه ای و مشترک
خریداران عمده وام های رهنی اولیه:
بانک های داخلی
شرکت سرمایه گذاری در وام های بانکی با سرمایه ثابت و مشخص و شرکت های غیر مالی
بانک های خارجی
صندوق باز نشستگی
شرکت های بیمه
دانلود پاورپوینت بازار وام مسکن