لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 5
ما از گذشته خود چه می دانیم؟ منظور از «ما» در این جمله، همه کسانی است که «ایرانی» هستند. تفاوتی هم وجود ندارد که این ایرانیان در چه سن و سالی هستند، از چه قوم و طایفه ای هستند و آیا در ایران زندگی می کنند یا خارج از ایران. مهم این است که ایرانی باشند. حال، ما ایرانیان از گذشته خود چه می دانیم؟ قطعا آنچه اغلب ایرانیان از گذشته خود می دانند محدود به کتاب های تاریخی است که در مدارس تدریس می شود. تعداد اندکی هم هستند که صرفا به خاطر علا قه به تاریخ، دانسته های خود را محدود به کتاب های درسی مدارس نمی کنند و پس از فارغ التحصیلی هم، کتاب های تاریخی را مطالعه می کنند، فقط به این دلیل که بتوانند گذشته خود را بشناسند.
وقتی سخن از گذشته و تاریخ به میان می آید، منظور صرفا اسامی سلسله های تاریخی و پادشاهانی که طی سه هزار سال بر ایران حکومت می کردند نیست. چرا که تاریخ، فقط شامل حال شاهان و حاکمان نیست، دانشمندان و علما، شاعران و ادبا و حتی مردم عادی هم جزئی از تاریخ یک مرز و بوم هستند. اگر قصد داریم تصویر روشنی از تاریخ کشورمان به دست بیاوریم، باید همه این ابعاد را در کنار یکدیگر مورد بررسی قرار دهیم. اگر می خواهیم بدانیم کدام حاکمان تاریخ این مرز و بوم، عادل تر بوده اند، باید آن را در مقایسه با وضعیت مردم عادی بسنجیم. اگر قصد داریم پیشرفت های علمی و وضعیت فرهنگی ایران را در طول تاریخ مقایسه کنیم، راهی به جز بهره جستن از اطلا عات باقیمانده از دانشمندان و علما و
شاعران و ادبا نداریم.
هرچند که در این میان، آگاهی از وضعیت شاعران، نویسندگان و در یک کلا م، ادیبان این مرز و بوم، می تواند وضعیت سیاسی حاکمیت زمان آنها را هم تا حدودی روشن کند که تا چه حد آزادی در جامعه حاکم بوده است. همه اینها می تواند تصویر روشنی از تاریخ این مرز و بوم در اختیار ما قرار دهد.
اما پرسش اینجاست که فایده کسب این اطلا عات چیست؟ به عبارت روشن تر، ما تاریخ می خوانیم و از گذشته خود آگاه می شویم تا چه اتفاقی بیفتد؟ آیا صرفا مطالعه تاریخ برای کسب آگاهی کافی است; همانگونه که کتاب های داستانی را مطالعه می کنیم؟ (فراموش نکنیم که خیلی ها تاریخ را نوعی داستان می دانند که برخلا ف سایر داستان ها واقعی است). قطعا پاسخ، این نیست. از گذشته، زمانی که در مدارس درس می خواندیم و تاریخ را در کتاب های درسی مطالعه می کردیم، به ما گفته بودند که تاریخ را می خوانیم تا از گذشته ها درس بگیریم. شاید این اصلی ترین دلیل مطالعه تاریخ باشد. درس گرفتن از گذشته ها برای آینده ای که در پیش داریم. اینکه از اشتباهات درس بگیریم و آن را تکرار نکنیم و اینکه هرآنچه به عنوان رویدادی مثبت در گذشته رخ داده، تلا ش کنیم تا باز هم به شیوه ای دیگر تکرار شود. اما مطالعه تاریخ و گذشته این مرز و بوم، یک فایده مهم دیگر هم دارد که کمتر به آن پرداخته شده است و آن هم حس افتخاری است که از مطالعه تاریخ به ما دست می دهد. وقتی به عنوان یک ایرانی در تاریخ می خوانیم که مثلا قلمروی فرمانروایی کوروش، پادشاه هخامنشی از مرزهای چین تا شمال آفریقا بوده، وقتی می خوانیم که نخستین لوح حقوق بشر در جهان در دوران کوروش و توسط ایرانیان تدوین شده و وقتی می بینیم که براساس همان لوح حقوق بشر، هیچ یک از اسیران جنگی در ایران - برخلا ف عرف آن روزگار- به بردگی گرفته نمی شدند و مجبور نبودند کیش و آیین ایرانیان را بپذیرند به عنوان یک ایرانی افتخار می کنیم.وقتی به نام دانشمندان بزرگی در تاریخ این مرز و بوم برمی خوریم که جهان امروز، پیشرفت های خود را تا حد زیادی مدیون تلا ش های آنهاست به ایرانی بودن خود می بالیم. دانشمندانی مثل ابوعلی سینا، مثل رازی، مثل خواجه نصیرالدین طوسی و خیلی از دانشمندان دیگر، وقتی می بینیم که شاعران بزرگ ایران زمین هنوز هم در جهان مورد توجه قرار دارند و شاهنامه فردوسی، غزلیات حافظ، بوستان و گلستان سعدی، رباعیات خیام والبته مثنوی مولا نا توسط ادیبان بزرگ جهان غرب مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرند و در سراسر دنیا به عنوان کتاب های پرفروش در معرض توجه و دید عموم جهانیان قرار دارند نمی توانیم به عنوان یک ایرانی با تاریخ چند هزار ساله به ایرانی بودن خود افتخار نکنیم. چون همه این شاعران، ایرانیانی هستند که در سراسر جهان باعث پرآوازه شدن نام ایران و ایرانی شده اند. پس به خود می بالیم. اما آیا این کافیست؟
اگر این حس افتخار و بالندگی به ایرانی بودن خود را در کنار آن عادت همیشگی «درس گرفتن از تاریخ» قرار دهیم، این پرسش در ذهن ایجاد می شود که چگونه می توان این دو را با هم جمع کرد؟ ما می توانیم به گذشته خود -به عنوان یک ایرانی - افتخار کنیم و با درس گرفتن از گذشته، زمینه ای فراهم سازیم تا امکان تداوم این افتخارات فراهم شود. شاید این پاسخ مناسبی برای آن پرسش باشد. اما آیا ما این کار را انجام داده ایم یا به عبارت صحیح تر، این زمینه را فراهم ساخته ایم؟نگاهی به اطرافمان نشان می دهد که پاسخ به پرسش آخر، منفی باشد. ما، نتوانسته ایم درس گرفتن از تاریخ را در کنار حس افتخار و بالندگی نسبت به تاریخ پرشکوه کشورمان قراردهیم. نمونه هایش کم نیست.
اگر شما در یک روز پاییزی - بهترین زمان سفر به شیراز - به شیراز سفر کنید و از آنجا به مرودشت بروید تا آثار باستانی تخت جمشید را ببینید، به محوطه ای برمی خورید که با وجود همه جذابیت هایش، آن قدر خلوت است که فقط صدای زوزه باد
ما از گذشته خود چه می دانیم