لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 36
گروه سازهای زهی
دلایل فراوان و مثبتی وجود دارد که «سازهای زهی» را به عنوان مهمترین بخش و قلب‌ارکستر می‌دانند. این دلایل به شرح زر است:
1- سازهای زهی دارای وسعت صوتی بسیار وسیعی است. آهنگساز همه‌ی وسعت‌صوتی یعنی از بالاترین نت ویولن تا بم‌ترین نت کنترباس را در اختیار دارد.
2- سازهای زهی از نظر تکنیکی بسیار متنوع هستند.
3- خصوصاً طنین و گرمی صوت سازهای زهی آنها را بیشتر قابل بهره‌وری کرده است.
5- معمولاً دانه‌ی شدت و ضعف صوتی در گروه سازهای زهی بسیار وسیع است.
6- سازهای زهی برخلاف سازهای بادی چوبی و برنجی که باید گاهگاهی به آنهااستراحت داد تا نوازنده بتواند نفس تازه کند و لب‌های او رفع خستگی کند، سازهای زهی‌قادرند که به طور مداوم و بدون سکوت برای مدت زمان طولانی که لازم باشد نواخته‌شوند.
آرشه‌کشی و افه‌های مخصوص
واژه‌ی «آرشه کشی» (bowing) می‌تواد فقط به معنی حرکت آرشه روی سیم‌ها باشد، یا به‌معنی علایمی در بخش سازهای زهی که راهنمای نوازندان در چگونگی آرشه‌کشی باشد.با استفاده از مفهوم دومی کلمه، آرشه کشی شامل این موارد است:
1- خط منحنی اتحاد روی گروهی از نت‌ها که باید با یک آرشه اجرا شوند؛
2- آرشه راست (رو به پایین کشیده می‌شود) به وسیله‌ی علامت (TT) و آرشه‌ی چپ (روبه بالا) با علامت (V) نشان داده می‌شوند که هرجا یکی از آنها موردنیاز باشد به کارمی‌روند.
3- علایمی مانند نقطه یا آکسان روی نت‌ها برای پیشنهاد نوع آرشه کشی مناسب.
4- لغات حقیقی چون «سپیکاتو» برای مشخص کردن نوع واقعی آرشه کشی‌ای که باید به‌کار رود. همچنین علامت‌های arco و pizzicato که قبلاً توضیح داده شدند، می‌توانند تحت‌عنوان آرشه‌کشی نیز بیایند.
گرچه نوازندگان ممکن است درباره‌ی آرشه گذاری بیشتر از آهنگسازان بدانند، ولی آنهابدون مشخص شدن علایم آرشه گذاری نمی‌دانند دقیقاً چه افه‌ای موردنظر آهنگساز یاتنظیم کننده بوده است. به عبارت دیگر آرشه گذاری جزء جدایی‌ناپذیر موسیقی است ونباید آن را شانسی رها کرد.
پاسخ دیگر اینکه طرح آرشه‌گذاری برای تمام گروه‌های سازهای زهی به طور همزمان‌ایجاد همگونی افه موسیقایی می‌کند که امر مهمی است و کسب آن بسیار مشکل خواهدبود. اگر چنانچه نوازندگان هر گروه به تنهایی اجازه‌ی انتخاب آرشه‌گذاری خود را داشته‌باشند.
پارتیتورهایی وجود دارند که در آن به جای آرشه گذاری، خطوط منحنی طویلی برای‌مشخص کردن جمله‌بندی موسیقایی در نقاط به خصوصی از بخش سازهای زهی قرارمی‌گیرند. معمولاً، این عمل در خطوط ملودیک کشیده و طولانی به کار می‌رود. در این‌گونه موارد، باید آرشه گذاری به عهده رهبر یا نوازندگان باشد. گاهگاهی هر دو علامت‌جمله‌بندی و خطوط اتحاد آرشه‌گذاری با هم به منظور تأمین افه‌ی یکنواخت و متصل درپارتیتور گنجانده می‌شوند. ولی اکثر پارتیتورها برای القاء ساختمان موسیقایی بخش‌سازهای زهی، فقط بر استفاده از خطوط اتحاد آرشه‌گذاری تکیه دارد.
بعضی عوامل که بر آرشه‌گذاری تأثیر دارند، عبارتند از: شدت و ضعف صوتی و سرعت‌اثر، افه‌ی کلی موردنیاز و عوامل تکنیکی چون لزوم آرشه راست یا چپ در نقاط به‌خصوص.
انواع آرشه کشی
شاید هیچ جنبه‌ای از ارکستراسیون به اندازه‌ی نامگذاری و طبقه‌بندی انواع گوناگون‌آرشه‌کشی بیشترین فرصت را برای بحث و جدل فراهم نکند.
در مرحله‌ی اوّل، درهم بودن اصطلاحات در زبان‌های مختلف مشکل ساز است. گاهی دویا سه نام مختلف در هر زبان برای یک نوع به خصوص آرشه کشی وجود دارد.
انواع اصلی آرشه کشی را می‌توان به دو دسته مهم تقسیم بندی نمود: دسته‌ی اوّل، شامل‌انواعی است که آرشه روی سیم می‌ماند و دسته‌ی دیگر آرشه از روی سیم جدا می‌شود.
آرشه کشی روی سیم
«لگاتو» Legato - گروهی از نت‌های مختلف است که به وسیله خط اتحاد به همدیگر وصل‌می‌شوند و تا حد ممکن افه کلی آن نرم است.
«دتاشه» detche - در «دتاشه» هر نت دارای آرشه مجزا می‌باشد.
«مارتله» Martele - توصیف «چکشی» که رسماً به این نوع آرشه‌کشی اطلاق می‌شود، به‌خاطر معنی لغوی «مارتله» است که شاید گمراه کننده است، زیرا آرشه از بالا به سیم‌ضربه وارد نمی‌کند، بلکه روی سیم شروع می‌کند و چسبیده می‌ماند.
«استاکاتو» Staccato - در به کار بردن مفهوم عام آن، کلمه‌ی «استاکاتو» می‌تواند به‌هرگونه آرشه کشی (چه روی سیم و چه جدا از سیم) که در آن نت‌ها از همدیگر جدا باشنددلالت کند.
تحقیق درمورد گروه سازهای زهی 36 ص