دانلود گزارش کارآموزی مراحل داشت و برداشت گندم (آفات، بیماری‌ها، علف‌های هرز و ...)درگمیشان، مرکز خدمات کشاورزی گمیشان

اختصاصی از یارا فایل دانلود گزارش کارآموزی مراحل داشت و برداشت گندم (آفات، بیماری‌ها، علف‌های هرز و ...)درگمیشان، مرکز خدمات کشاورزی گمیشان دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

تغذیه گندم

مساله‌ی اساسی تغذیه گندم‌ در دیمزارها، تنظیم مقدار کود بر اساس رژیم رطوبتی قابل انتظار در منطقه رشد گیاه می‌باشد. در شرایط بارندگی محدود، ضرورتاً بایستی مصرف کودهای شیمیایی را به اندازه‌ای محدود نمود که موجب گیاه‌سوزی نشده و گیاه با استفاده از رطوبت موجود، بتواند از کود استفاده نموده و عملکرد مناسب را تولید نماید. به عبارت دیگر از به هم خوردن تعادل حساس و بحرانی بین رشد رویشی و زایشی در شرایط کمبود رطوبت باید جلوگیری کرد.

از طرف دیگر وقتی بارندگی در حد مطلوب است، باید مواد غذایی را به اندازه‌ای مصرف کرد که گیاه قادر به استفاده کامل و مفید از آن در شرایط مطلوب رطوبتی باشد. اغلب خاک‌های مناطق خشک و نیمه‌خشک بطور طبیعی دارای ذخیره پتاسیم زیادی  هستند و این مقدار برای زراعت دیم معمولاً کافی است. برعکس، ذخیره فسفر خاک برای عملکرد رضایت‌بخش کافی نیست و باید بر اساس تجزیه خاک و توصیه مناطق فسفر خالص را قبل و یا موقع کاشت مصرف کرد تا استفاده از آن در مراحل اولیه باعث تحریک رشد و استقرار خوب گیاه و نفوذ بهتر ریشه شده و پیش‌رسی محصول افزایش یابد.

فسفر در ازدیاد مقاومت گیاه نسبت به خشکی موثر است. مصرف کودهای ازته در غلات دیم، حتی در شرایطی که حاصلخیزی خاک خوب باشد، مفید خواهد بود. زمان مطلوب مصرف کودهای ازته متغیر بوده و بستگی به پراکنش بارندگی دارد و بهتر است بر اساس آزمون خاک و توصیه مناطق، ازت خالص (به صورت 3/2 در پاییز در موقع کاشت و در صورت اطمینان از بارندگی‌های بهاره 3/1 آن را در بهار به صورت سرک)‌ مصرف نمود.

مهمترین آفات مزراع گندم در منطقه گمیشان

شته سبز گندم:          Sitobion avenae (Fab)

خانواده:                  Aphidae   

مشخصات، زیست‌شناسی، خسارت و کنترل

طول بدن 8/2-2 میلیمتر و طول شاخک در شته‌های بی‌بال برابر و یا بیشتر از طول بدن است. کورنیکول در انتهای آزاد خود قدری عریض می‌شود. دم به خوبی رشد کرده و 3/2 طول کورنیکول را دارد. رنگ شته سبز ملایم یا سبز مایل به زرد می‌باشد. کورنیکول‌ها و شاخک‌ها سیاه، دم روشن، پاها زرد و انتهای ران، ساق و پنجه پا دودی رنگ است.

شته‌های کامل بالدار دارای سر و سینه قهوه‌ای مایل به قرمز، شکم سبز با 6-5 لکه جانبی تیره می‌باشد. بقیه اعضاء از نظر رنگ تفاوتی با بی‌بال‌ها ندارند. این شته در همه نقاط مهم گندم‌خیز کشور فعالیت دارد. به عبارت دیگر، از منطقه گرم اهواز تا مناطق سردسیر شهرکر و خلخال و از مناطق مرطوب مازاندران و گرگان تا مناطق خشک سیستان و بلوچستان وجود دارد. این شته روی گرامینه‌های اهلی و وحشی زندگی نموده و خسارت‌زایی می‌کند و علاوه بر جوانه‌ها و برگ‌ها به دانه‌ها نیز حمله کرده و در بین شته‌ها، بیشترین خسارت را وارد می‌سازد شته سبز گندم ناقل بیماری ویروس موزاییک جو نیز می‌باشد.

تاکنون تخم زمستان‌گذران این شته از ایران گزارش نشده است و اعتقاد بر این است که تمام سال را به صورت زنده‌زایی توسط ماده‌های جفت‌گیری نکرده می‌گذراند و به عبارت دیگر فرم جنسی آن تاکنون در ایران دیده نشده است. در سال‌های عادی این شته در اکثر مناطق کشور از مهمترین شته‌هاست. در این گونه سال‌ها، اوج جمعیت سایر شته‌ها در مرحله ظهور برگ پرچم است، در حالی که جمعیت شته سبز  گندم دیرتر از زمان ظهور خوشه به اوج می‌رسد. جمعیت این شته‌ بعضی سال‌ها و در شرایطی ویژه افزایش شدیدی نشان می‌دهد که در آن صورت در مواردی چاره‌ای جز مبارزه شیمیایی نیست، ولی در عین حال این شته دشمنان طبیعی فراوانی دارد که در سراسر کشور فعال بوده و جمعیت این آفت را در سطحی قابل تحمل نگه می‌دارند.

شامل 27 صفحه فایل word قابل ویرایش

مقاله علف‌های هرز مزارع گندم ایران و کنترل آنها

اختصاصی از یارا فایل مقاله علف‌های هرز مزارع گندم ایران و کنترل آنها دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

فرمت فایل : word(قابل ویرایش)

تعداد صفحات:50

فهرست مطالب:
عنوان                                                  صفحه
مقدمه
علف‌های هرز مزارع گندم کشور
بررسی خسارت علف‌های هرز در مزارع گندم کشور
سطح آلودگی به علف‌های هرز در مزارع گندم سراسر کشور
روشهای مدیریت علف‌های هرز مزارع گندم
    پیشگیری
    تحت نظارت قرار دادن مزارع و آمار برداری دوره ای از علف‌های هرز آن
    پیش بینی جمعیت علف‌های هرز در سال زراعی آینده
    رعایت بهداشت زراعی
    روشهای زراعی
    روشهای مکانیکی
   روشهای کنترل شیمیایی
علف‌کش‌های ثبت شده برای گندم در ایران
مقدمات لازم برای کنترل شیمیایی علف‌های‌هرز
برخی مشخصات علف‌کش‌های ثبت شده برای گندم
    باریک برگ کش های گندم
    نکات قابل ذکر در مصرف باریک برگ کش ها
    پهن برگ کش های گندم
    علف کش های دو منظوره گندم
مشکلات اجرایی موجود برسر راه مدیریت علف‌های هرز گندم
 منابع
همراه با جداول و نمودار

مقدمه
گندم به عنوان اساسی ترین محصول در الگوی غذایی ایرانیان از جایگاه ویژه ای برخوردار است، به گونه ای که همواره در سیاستگذاری ها محور اصلی بوده است. این محصول در سراسر کشور به صورت آبی و دیم کشت می شود.
میزان تولید گندم کشور در سال زراعی 79-1378 حدود 8 میلیون تن برآورد شده است که 5/74% از کشت آبی و مابقی از کشت دیم بدست آمده است. متوسط عملکرد گندم آبی کشور در این سال 2788 کیلوگرم و متوسط عملکرد گندم دیم 701  کیلوگرم در هکتاربوده است. بیشترین عملکرد آبی و دیم در بین استانها با 3475 و 2227 کیلوگرم متعلق به استان گلستان است.
آنچه مسلم است هنوز تا رسیدن به مرز خودکفایی راه طولانی در پیش است. برای حرکت در جهت تامین گندم مورد نیاز کشور  باید به افزایش پتانسیل تولید و حفظ حداکثر پتانسیل موجود توجه داشت. امروزه در کشورهای پیشرفته فعالیت هایی که صرفاً برا ی حفط پتانسیل تولید صورت می گیرد با فعالیتهایی انجام شده برای افزایش پتانسیل تولید برابری می کند و همین امر باعث شده است که در این کشورها فاصله بین تولید در شرایط مزرعه کشاورز و تولید در شرایط مزارع تحقیقاتی، نسبت به کشورهای در حال توسعه، به مراتب کمتر باشد. بر اساس گزارشهای موجود حدود نیمی از تحقیقاتی که در ایستگاههای تحقیقات کشاورزی آمریکا صورت می گیرد مربوط به تحقیقات حفاظتی است.
یکی از روشهای مؤثر برای حفظ پتانسیل تولید، مدیریت علف‌های هرز است. در حال حاضر کشورهای پیشرفته توانسته اند خسارت ناشی از علف های هرز را به 5%کاهش دهند،این در حالی است که در کشورهای در حال توسعه این خسارت 25%ویا بیشتر است.هنگامی که گفته می شود خسارتعلف های هرز 25%است منظور این است،منظور این است که اگر با علف های هرز مبارزه شود،25%به عملکرد افزوده خواهد شد.به نظر می رسد که اگر بتوان از طریق مبارزه با علف های هرز25%عملکرد راافزایش داد،این روش به مراتب ارزانتر از روش های وقتگیر و پرهزینه به نژادی (که البته آن هم به جای خود ضروری و حیاتی است)خواهد بود.

علفهای هرز مزارع گندم کشور
منابع مختلف تعداد علف‌های هرز مزراع گندم ایران را بیش 200 گونه ذکر کرده اند. ولی آنچه مسلم است همه این گونه ها علف‌های هرز مهم و بسیار خسارت‌زا نیستند. بسیاری از این علف‌های‌هرز اتفاقی بوده و اهمیت زیادی ندارند. جدول 1 تعدادی از علف‌های هرز مهم پهن‌برگ و باریک‌برگ موجود در مزارع گندم کشور و جدول 2 نیز فهرست نام فارسی و نام علمی آنها را به تفکیک مناطق اقلیمی نشان می دهند. علف‌های هرزی مانند خاکشیر، خردل وحشی، شلمی، یولاف وحشی، پیچک و غیره در اغلب اسـتـانهای ایران یافـت می شوند. هـمان طور که در جدول 1 ملاحـظه می شود از بـیـن پهن‌برگـهـا، خردل‌وحـشـی( شکل 1) و از بین باریک‌برگها نیز یولاف‌وحشی( شکل2) در همه 4 اقلیم مشترک است. برخی از علف‌های هرز نیز به دلیل تحمل در برابر روشهای کنترل، جزء علف‌های هرز مسئله ساز محسوب می شوند. از جمله این علف‌های هرز می توان به خارشتر در یزد و خراسان، شیرین بیان در غرب، تلخه در قزوین، جو دره در فارس، علف شور در قم ، میاگروم در اصفهان، سیلن وجغجغک در استان مرکزی، پیچک در همدان، گلایول در دیمکاریهای اطراف اردبیل، ارشته خطایی در اطراف خوی و اخیراً در اطراف تهران، پنیرک در مناطق گرمسیری مانند خوزستان و بروموس در بلوچستان اشاره نمود.
به طور کلی پویایی جمعیت علف‌های هرز باعث شده است که همواره یکی از علف‌های‌هرز در مزارع گندم به عنوان علف‌هرز غالب بروز پیدا کنند. علی رغم آنکه در یک مقطع زمانی تلاشهای زیادی صرف کنترل علف‌های‌هرز غالب یک منطقه می شود و آن علف‌هرز از بین می‌رود، ولی پس از مدت کوتاهی علف‌های‌هرز دیگر میدان را خالی از رقیب دیده و به عنوان علف‌هرز غالب مطرح می شود. به همین دلیل همواره با علف‌های هرزی مواجه خواهیم شد که روش کنترل آنها ناشناخته است.
  در ایران تعدادی از علف‌های هرز وجود دارند که به دلایلی از جمله کم اهمیت بودن طی سالهای گذشته، بی توجهی نسبت به افزایش جمعیت آنها و عدم تحقیق برای یافتن روشی مؤثر برای کنترل آنها، هنوز راه حل مناسبی برای کنترل آنها یافت نشده است و در آینده باید به طور جدی مورد توجه قرار گیرند. این علف‌های هرز عبارتند از: شیرین بیان (Glycrhiza glabra)، چاودار (Secale cereale)، جو دره (Hordeum spontaneum)، جو خودرو Hordeum vulgar))، تلخه (Acroptilon repense)، علف شور (Salsola kali)، صابونک (Silen conoidea)، کمندی‌(‌Mayagrum perfoliatum)، جغجغک(Vacaria pyramidata)، بابونه( Anthemis altissima ) و تلخ‌بیان‌‌(Sophora alopecuroides).