ریشه مشکلاتی که دراین جا مطرح میکنم، تا حدی به جدی نگرفتن نقش پژوهش واقعی کشور و باور نداشتن به آن بر می گردد.مگر می توان آرزوی توسعه کشور را داشت و سرمایه گذاری برای آن را به وقت مقتضی موکول کرد؟ مگر می توان شعار اعتلای جمهوری اسلامی را منفک از اهداف عالی آن دانست؟ مگر می توان بدون برنامه و بدون عزم راسخ، اهداف آن را دنبال کرد؟ آیا تذبذب در تخصیص بودجه و اعتبار به بخش پژوهش ، به مفهوم نادیده انگاشتن نقش آن در توسعه کشور نیست؟