لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 65
مقدمه
موز میوه‌ای است که در ابتدا سبز و بعد از رسیدن به رنگ زرد در می‌آید. و برگ‌های آن بسیار پهن و گاهی تا 2 متر می‌رسد. موز از قبل در هندوستان کشت می‌شده است در سال 1483 پرتغالی‌ها موز را در سواحل جزایر قناری بردند و سپس به وسیلة میسیونر مذهبی اسپانیولی به نواحی حاره آمریکا در تمام مناطق گرمسیر دنیا کشت می‌شد.
وقتی از درخت می‌چینند سبز است و به مناطق مختلف می‌فرستند و در آنجا به وسیله گرما رنگ آن تغییر می‌یابد و زرد می‌شود. و باید پوست آن زرد و سفت و روی آن لکه‌های سیاه وجود داشته باشد. چون موز نارس به دلیل داشتن نشاسته زیاد هضمش سنگین است.
چند خصوصیات آن عبارتند از: 1ـ درمان کننده اسهال خونی است، 2ـ داروی خوبی برای پائین آوردن کلسترول است، 3ـ ضد سرطان بوده و غذای خوبی برای ماهیچه می‌باشد، 4ـ برای درمان و سوختگی مفید است، 5ـ در تعادل سیستم اعصاب و … ولی زیاد خوردن آن خصوصاً در سرد مزاجان تولید گاز معده می‌کند.
دورة جدید ورود موز به ایران
اولین اقدام جهت حمل ریزوم‌های موز از هند در سال 1319 توسط مرحوم صمصام‌الملک صورت گرفت که این ریزوم‌ها در ایستگاه تیس چابهار کاشته شدند. تا قبل از سال 1334 کاشت واریته‌های اصلاح شده مرغوب موز در ایران متداول نبود، اما در این سال با اعزام کارشناسان وزارت کشاورزی به هندوستان 100 اصله پاجوش موز هاریچال به ایران انتقال یافته و در باغ شهربانی و شرکت ملی نفت بندرعباس و چند قریه ایسین از دهات حومه بندرعباس کشت شد. در همین سال‌ها مالکین علاقمند مناطق جنوبی کشور نیز با سفر به هندوستان، پاکستان و مسقط و مشاهده مزارع بزرگ موز به فکر کاشت آن در مزارع خصوصی خود افتادند. در سال 1339 تعداد 2000 اصله پاجوش از 8 واریته توسط آقای هاشم امیرزاده شمس از هندوستان وارد و در قراء حکمی چلو میناب که منطقه‌ای باتلاقی در 16 کیلومتری غرب میناب است کشت شد که از میان ارقام وارداتی، رقم‌های فرد مسقطی (میسوری)، دوارف کاوندیش، جاینت کاوندیش، هاریچال و ربوستا بهتر توانستند خود را با آب و هوای منطقه تطبیق داده و زیست نمایند.
در سالهای 1342 و 1343 تعداد 2000 اصله پاجوش واریته دووارف کاوندیش توسط آقای حاج علی اصغر رزازیان وارد و برای کاشت در اختیار مالکین جیرفت و میناب گذاشته شد. در سال 1345 تعداد 1000 اصله و در سال 1347 تعداد 5000 اصله پاجوش واریته دوراف کاوندیش به وسیله مؤسسه اصلاح و تهیه نهال و بذر وزارت کشاورزی و سازمان عمران جیرفت از پاکستان وارد و در مرکز کشاورزی سرخون بندرعباس کاشته شد. در اوایل دهه 1350 وزارت کشاورزی اقدام به وارد نمودن 10 رقم موز از ارقام لبنانی نمود که پس از آزمایشات انجام شده بر روی آنها فقط رقم هاریچال در بندرعباس نتیجه خوبی داد. این رقم اگرچه جزء ارقام معروف دنیا محسوب نمی‌شود و در شرایط اقلیمی بندرعباس محصول قابل ملاحظه‌ای تولید می‌نماید. در اسفندماه 1368 ریزوم‌های حاصل از کشت بافت موز رقم ویلیامز توسط بنیاد مستضعفان از کشور استرالیا وارد شد که کاشت این ریزوم‌ها ابتدا در گلخانه‌های شمال کشور صورت گرفته و سپس در اواخر شهریور سال 1369 که ارتفاع آن حدوداً به 40 سانتی‌متر رسید در روستای سرخون در زمینی به مساحت 2 هکتار و به تعداد 1100 پاجوش کشت شد.
اهمیت موز به عنوان یک محصول غذایی
موز در حالت رسیده، شیرین و راحت الهضم بوده و به عنوان دسر میوه مخصوصاً به صورت خام مصرف می‌شود. موز یک منبع غنی از ویتامین A، C و B6 بوده و غلظت پتاسیم آن دو برابر سایر میوه‌های رسیده است. موز در رژیم غذایی خاصی که راحتی هضم، کم چربی بودن، بدون کلسترول بودن و وجود کانی‌ها (پتاسیم بالا و سدیم کم) و ویتامین‌ها در آن لازم باشد، مورد استفاده قرار می‌گیرد. پلانتین‌ها گونه‌هایی از موز هستند که بسیار نشاسته‌ای بوده و
تحقیق درمورد موز
