Fire Service Pump Operators Handbook (PennWell - 1984 ) ebook
هندبوک جامع آموزش بهره برداری از پمپهای سیستم آتش نشانی
موضوع :
حل مشکل no service اکثر گوشی های چینی به روشی کاملا تست شده
فرمت:word(قابل ویرایش)
تعداد صفحات:48
فهرست مطالب
چکیده:
به دلیل شباهت ها و تداخل وظایف زیادی که بین شرکت های مخابرات و شرکت های ارائه دهنده خدمات اینترنت یا همان ISP که مخفف INTERNET SERVICE PROVIDER می باشد، وجود دارد، امروزه اوضاع بسیار درهم و مغشوش است و به سختی می توان گفت کی چکاره است ؟ بهترین نقطه برای شروع خانه مشتری (client) است. در اینجا فرض را بر این گذاشته ایم که مشتری با استفاده از یک مودم و خط تلفن به ISP متصل می شود. مودم وسیله ایست که سیگنال های دیجیتالی کامپیوتر را به سیگنال های آنالوگ تبدیل می کند، تا این سیگنال ها بتوانند بدون اعوجاج روی خطوط تلفن منتقل شوند. این سیگنال ها در نطقه تماس ISP (که به Point Of Presence – POP معروف است) مجدداً تبدیل به سیگنال های دیجیتال شده، و وارد شبکه منطقه ای ISP می شود. از این نقطه به بعد سیستم کاملاً دیجیتال است و بر مبنای سوئیچ بسته کار می کند. اگر این ISP همان شرکت مخابرات باشد POP در مرکز سوئیچینگ تلفن واقع خواهد بود، اما اگر ISP و شرکت مخابرات یکی نباشند POP یک مرکز سوئیچینگ کوچک بین راهی خواهد بود که از آنجا به شبکه تلفن وصل می شود. شبکه منطقه ای ISP از چند مسیریاب که به شهرهای مختلف تحت پوشش آن ISP سرویس می دهند تشکیل می شود. اگر مقصد بسته ارسال شده از مشتری یکی از کامپیوترهای واقع در همان شبکه منطقه ای ISP باشد بلافاصله به آن تحویل داده می شود. ولی اگر چنین نباشد بسته به اپراتور ستون فقرات ISP داده خواهد شد.
اینترنت
اینترنت در واقع اصلا یک شبکه نیست، بلکه مجموعه ایست از شبکه های مختلف که از پروتکلهای خاصی استفاده کرده، و سرویسهای مشخصی را ارائه میکند. ویژگی غیرعادی اینترنت اینست که توسط فرد خاصی طراحی نشده، و هیچکس هم آنرا کنترل نمی کند. برای درک بهتر این مطلب، اجازه دهید ببینیم اینترنت از کجا شروع شد، و علت آن چه بود. یکی از جالبترین تاریخچه های اینترنت را می توانید در کتاب جان نافتون- 2000- ببینید. این کتاب نه تنها برای افراد عادی، بلکه برای مورخان نیز جالب است، برخی از مطالب ذیل از این کتاب اقتباس شده است. البته کتابهای فنی بیشماری نیز درباره اینترنت و پروتکلهای آن نوشته شده، که از آن میان میتوان به
(Maufer, 1999) اشاره کرد.
آرپانت (ARPANET)
داستان ما از اواخر دهه 1950 شروع میشود . در اوج جنگ سرد وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا به فکر ایجاد یک شبکه فرماندهی و کنترل افتاد که بتواند حتی در مقابل حملات هسته ای دوام بیاورد. در آن زمان تمامی مخابرات نظامی به شبکه تلفن عمومی متکی بود، که مستعد آسیب تشخیص داده شده بود. با یک نگاه به شکل زیر (الف) میتوانید مبنای این استدلال را دریابید. در این شکل نقاط سیاه نماینده مراکز سوئیچینگ شهری هستند که هزاران خط تلفن از آنها منشعب میشود. این مراکز نیز به نوبه خود به مراکز بین شهری بزرگتر متصل هستند، که در مجموع شبکه تلفن کشوری را می سازند. آسیب پذیری این سیستم از آنجا ناشی می شد که تخریب چند مرکز بین شهری کلیدی می توانست تماس تلفنی را در کل کشور مختل کند.
در سال 1960 وزارت دفاع قراردادی را با شرکت راند امضاء کرد که در ان وظیفه یافتن یک راه حل به آن محول شده بود. یکی از متخصصان این شرکت، بنام پل بارن طرح یک شبکه توزیع شده (distributed) و تحمل پذیر خطا (fault- tolerant) را پیشنهاد کرد، که آنرا در شکل (ب) می بینید. از آنجائیکه در این شبکه طول مسیر بین مراکز سوئیچینگ طولانیتر از آن بود که بتوان از سیگنالهای آنالوگ استفاده کرد، بارن پیشنهاد کرد در این سیستم از تکنولوژی سوئیچینگ بسته دیجیتالی (digital packet- switching) استفاده شود. بارن گزارشات متعددی برای وزارت دفاع نوشت، و جزئیات سیستم پیشنهادی خود را تشریح کرد. مقامات رسمی پنتاگون به ایده نهفته در این سیستم علاقمند شدند و از AT&T (که در آن زمان انحصار شبکه تلفن کشوری را در دست داشت) خواستند که یک نمونه اولیه از آن بسازد. AT&T طرح بارن را رد کرد. بزرگترین و ثروتمندترین شرکت دنیا تحمل نمی کرد که یک جوان تازه از راه رسیده به آنها بگوید چگونه شبکه تلفن بسازند! آنها ادعا کردند که طرح بارن قابل اجرا نیست و بدین ترتیب ایده آن را در نطفه خفه کردند.
سالها گذشت، و وزارت دفاع همچنان به دنبال سیستم فرماندهی و کنترل ایده آل خود بود. برای درک بهتر اتفاقات بعدی، باید کمی به عقب برگردیم: به اکتبر 1957، زمانی که اتحاد جماهیر شوروی (سابق) با پرتاب اولین قمر مصنوعی به نام اسپوتنیک در مسابقه فضایی از ایالات متحده پیشی گرفت. آیزنهاور، رئیس جمهور وقت ایالات متحده در جستجو برای یافتن علت عقب افتادگی کشورش با وحشت دریافت که نیروهای زمینی، دریایی و هوایی آمریکا مشغول دعوا بر سر تقسیم بودجه تحقیقاتی پنتاگون هستند. وی بلافاصله تصمیم گرفت که یک مرکز واحد برای تحقیقات نظامی بوجود آورد، مرکزی که آرپا (آژانس پروژههای تحقیقاتی پیشرفته Advanced Research Projects Agency- ARPA نام گرفت. آرپا هیچ دانشمند یا آزمایشگاهی نداشت در واقع آرپا چیزی نبود جز یک دفتر هماهنگی کوچک با بودجه ای ناچیز (البته با معیارهای پنتاگون). آرپا کارش را با عقد قرارداد یا واگذاری امتیاز به شرکتها یا دانشگاه هایی که ایده های جالبی داشتند، انجام می داد.