تحقیق تاثیر حرارت در زمان برداشت آفتابگردان

اختصاصی از یارا فایل تحقیق تاثیر حرارت در زمان برداشت آفتابگردان دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

فرمت فایل : WORD (قابل ویرایش)

تعداد صفحات:42

فهرست مطالب:

چکیده:
مقدمه:
گیاه‌شناسی:
ریشه:
ساقه:
برگ:
1)    گروه برگهای انتهای ساقه:
گل آذین:
گلهای کل آذین بر دو نوعند:
2)    گروه برگهای پای بوته:
3)     گروه برگهای وسط ساقه:
الف) تیپ روغنی:
ب) تیپ آجیلی:
الف) زیر جنس آنویی:
ب) زیر جنس کیلییارس:
ج) زیر جنس دیواری کاتی:
د) زیر جنس فروکتیکوسی:
ارقام آفتابگردان:
تقسیم مواد فتوسنتزی و سنتز روغن
ذکر نکات زیر در تهیه غذاهای سرخ کردنی ضروری می‌باشد:
منابع:

چکیده:
آفتابگردان Helianthus  annuus  L.  عضو خانواده بزرگ گیاهان گلدار بنام کاسنی است. و جزء دانه‌های روغنی است.
دانة روغنی جزء آن دسته از گیاهان است که ذخیره روغن فقط در بخش اندوخته‌ای دانه صورت پذیرد و مقدار روغن دانه از 15 درصد کمتر نباشد. مهمترین مورد استفاده دانه‌های روغنی، استخراج و تصفیه روغن به منظور استفاده در تغذیه انسان است. از دیدگاه تغذیه، روغنهای گیاهی به دلیل داشتن مقادیر فراوانی از اسیدهای چرب اشباع نشده نظیر اسید چرب لینو‌لئیک و اولئیک، چربیهای حیوانی برتری دارند.
هر چه مجموع این دو اسید چرب در روغن بیشتر باشد، این روغن برای تغذیه مناسب‌تر خواهد بود. اسید چرب اولئیک همبستگی مثبتی با افزایش درجه حرارت محیط در مرحله سنتز روغن دارد، در صورتی که این همبستگی برای اسید چرب لینولئیک منفی است. پس با افزایش عرض جغرافیایی درصد اسید چرب لینولئیک بیشتر شده در صورتی که از میزان اسید چرب اولئیک در روغن کاسته می‌شود. سنتز اسید چرب لینولئیک تحت شرایط آب و هوایی خنک در فصل برداشت افزایش می‌یابد، زیرا آنزیم سازندة اسید چرب مزبور در چنین شرایطی فعّال خواهد گشت.
روغن حاصل از آفتابگردانی که در مناطق معتدل رشد می‌کند معمولاً در مقایسه با روغنی که از آفتابگردان مناطق گرم بدست می‌آید، دارای اسید لینولئیک بیشتری است و 50 درصد تفاوت در اسید لینولئیک این دو نوع روغن گزارش شده است. (رابرتسون و موریسون 1977 ).
بنابر‌این با افزایش عرض جغرافیایی درصد اسید چرب لینولئیک بیشتر شده در صورتی که از میزان اسید چرب اولئیک کاسته می‌شود پس درصد اسید چرب اولئیک در مناطق اروپای شمالی، شمال آمریکا و کانادا همواره بیشتر از کشورهای مناطق استوا است.
اسید چرب اولئیک در مقابل حرارت پایدار بوده و می‌تواند در غذاهای سرخ‌کردنی مصرف شود ولی اسید چرب لینولئیک در مقابل حرارت ناپایدار است و توصیه می‌شود در غذاهای غیر سرخ‌کردنی مصرف شود.     

 
مقدمه:
آفتابگردان، Helianthus  annuus L. ، عضو خانواده‌ای بزرگ از گیاهان گلدار به نام تیرة کاسنی است که هر چند تعداد کمی از آنها از نظر اقتصادی دارای اهمیّت هستند، امّا در سراسر جهان مشاهده می‌شوند.
نام جنس Helianthus از واژة یونانی Helios به معنای آفتاب و anthos به معنای گل گرفته شده است. لینائوس این نام را بر این گیاه نهاد و عمر تنها گل آفتابگردانی که می‌شناخت، فقط یک فصل بود. موطن آفتابگردان احتمالاً جنوب غربی ایالات متحده، یعنی ناحیة مکزیکوست (Heiser   1976 ، Vranceanu 1974 )، و سرخ‌پوستان این ناحیه ابتدا از بذر آن برای غذا استفاده می‌کردند. آفتابگردان جزء دانه‌های روغنی است. بر اساس تعریف، دانه‌های روغنی به آن دسته از گیاهان اطلاق می‌گردد که ذخیره روغن فقط در بخش اندوخته‌ای دانه صورت پذیرفته و همچنین مقدار روغن در دانه کمتر از 15 درصد نباشد. ولی گیاهان روغنی به گیاهانی گفته می‌شود که ذخیره روغن و یا چربی در اندامهای مختلف گیاهی نظیر میوه، هسته، ریزوم و غیره صورت پذیرد.
مهمترین مورد استفادة دانه‌های روغنی، استخراج و تصفیه روغن به منظور استفاده در تغذیه انسان می‌باشد. از دیدگاه تغذیه، روغنهای گیاهی به دلیل داشتن مقادیر فراوانی از اسیدهای چرب اشباع نشده نظیر اسید چرب لینولئیک و اولئیک به چربیهای حیوانی برتری دارند. به عبارت دیگر اسیدهای چرب اشباع نشده بر مرغوبیّت روغن می‌افزایند.
در سال 1716 ، مردی انگلیسی به نام آرتور بانیان برای تولید روغن از بذر آفتابگردان امتیازی را به ثبت رساند و این اولین گزارش ثبت شده در اروپا از کاربرد بذر آفتابگردان بعنوان یک منبع روغن است. مضمون این امتیاز نشان می‌دهد که : از یک بذر انگلیسی می‌توان روغن شیرینی استخراج کرد که مصارف زیادی برای همه اشخاص دست‌اندرکار در کارخانه‌های پشم‌بافی، برای رنگرزان، تولید‌کنندگان لباسهای چرمی و غیره دارد. روغنی که بدین‌گونه مورد استفاده قرار می‌گیرد باید از بذر گلهایی بدست آید که معمولاً به نام آفتابگردانهایی از همه نوع اعم از آفتابگردان جفتی و منفرد شناخته می‌شود.
 
گیاه‌شناسی:
آفتابگردان اهلی یک گیاه یک سالة بلند، راست، بی‌شاخ و برگ، دارای اجزای بزرگ، با یک گل درشت طلایی است که بذرهای آن اغلب مصرف خوراکی دارد و به دلیل آن که حاوی روغن است، از آن روغن‌کشی می‌شود.
ریشه:
سیستم ریشة آفتابگردان محکم امّا اغلب سطحی است و هر چند ارتفاع ریشه اصلی می‌تواند تا 3 متر باشد اما قطر آن به سرعت از سطح خاک به پایین کاهش می‌دهد و از این رو برای نباتی که به رشد کامل رسیده، تکیه‌گاه امنی نیست.
این گیاه در محدودة زیریقه و در سطح‌الارض حاوی شبکه ریشه قوی افشان است این بخش حدود 50 الی 70 درصد  بیوماس کل سیستم ریشه را شامل می‌گردد. در طول 6 – 5 هفته نخست، رشد ریشه اصلی به میزان ساقه و سپس کندتر است. زخمی شدن نوک ریشه، مانع نفوذ عمومی ریشه اصلی شده و در نتیجه رشد ریشه در جهت مانع به صورت افقی درمی‌آید. در اثر چنین وضعیتی مقاومت گیاه در مقابل تنش‌های رطوبی کاهش خواهد یافت.
ریشة آفتابگردان به طور کلی به صورت پرزا رشد می‌کند و چون اکثر ریشه‌ها نزدیک سطح زمین باقی می‌مانند وجین بسیار عمیق داخل ردیفی ممکن است بیشترین خسارت را به بار آورد. توسعه جانبی ریشه‌های افشان در یک بوته تکامل یافته می‌تواند تا شعاع 5/1 متری گسترش داشته باشد.
آفتابگردانهای پا‌بلندی که به رشد کامل رسیده‌اند، با وجود آنکه توده‌ای از ریشه‌های آنها معمولاً در ارتفاع 5/0-0 متری از سطح زمین (در زیر خاک) باقی می‌مانند، امّا ممکن است ریشه‌هایی داشته باشند که تا عمق 5/ 2 متری نفوذ کند.