در کلیه پستانداران مورد مطالعه از جمله انسان جسم سلولی نورون های هیستامنیرژیک در ناحیه برجسته ای از هیپوتا لاموس خلفی که به آن هسته TMN می گویندقرار گرفته است.
که در رت TMnبه پنج زیر گروه تقسیم می شود.
1- ناحیه میانی شامل ناحیه پشتی و شکمی: زیر گروه هایTMMv, TMMd دارای 600نورون در هر طرف از فرورفتگی پستانی
2- ناحیه بطنی شامل ناحیه قدامی و خلفی: زیرگروه های TMVr,TMVcدارای بیش از 1500نورون
3- ناحیه منتشر :آخرین زیرگروه بخش منتشر هسته برجستگی پستانی (TMdiff) دارای 100 نورون واقع در داخل یا میان هسته های مختلف هیپوتا لاموس
رسپتورهای H2 هیستامینی دارای فعالیتهای فیزیولوژیک از قبیل ترشح معدی در بافت های محیطی ،انتقال ، شکل گیری و انعطاف پذیری سیناپسی در CNS میباشد.
این رسپتور دارای 360-358 سکانس اسید آمینه که با یک پروتئین 40KDa مطابقت دارد.. ژن بیان کننده این رسپتور بر روی کروموزوم پنج، انسانی واقع شده است.
گیرنده H2 مثل H1 به میزان زیادی در مغز و نخاع ، عقده های قاعده ای، بخش هایی از سیستم لیمبیک از قبیل هیپوکمپ و لایه های سطحی قشر مغزیافت می شود.
Eآگونیست های گیرنده H2 : دیماپریت، آمتامین یا ایمپرومیدین
E
E آنتاگونیست ها: بوریمامید، سایمتیدین، رانیتیدین، تیوتیدین، فاموتیدین یا لوراتیدین
هیستامین نفوذپذیری عروق را زیاد کرده و مایعات راجذب می کند و مایعات از بینی خارج می شود. تزریق داخل بطنی مغزی هیستامین در حیوانات هوشیار به طور موقت موجب افزایش فشار متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب می شود
در حیوانات بیهوش اثر هیستامین بر فشار خون به همان شدت نبوده و تاکیکاردی بیشتر از برادیکاردی مشاهده می شود.در میان آمین های بیوژنیک هیستامین یک حالت غیر معمول دارد چرا که آزاد شدن آن بدنبال افزایش یا کاهش خون افزایش می یابد.
هیستامین از طریق دو گیرنده H2,H1 بر فشار خون تأثیر می گذارد. فعالیت سیستم هیستامینرژیک مغزی میتواند سطح کاتکولامین های پلاسما را افزایش دهد. افزایش فشار خون حاصل از تزریق سرم هیپرتونیک با تزریق آلفافلوئورومتیل هیستیدین ویا آنتاگونیست های گیرنده H1 مانند پرومتازین کاهش می یابد. همزمان سطح پلاسمائی نورآدرنالین نیز کاهش می یابد.
کاهش ضربان قلب منحصراً از طریق فعالیت گیرنده H2 بوده واحتمالاً از طریق یک رفلکس گیرنده فشار شریانی به انجام می رسد.
هیستامین باعث کاهش اخذ غذا می گردد. تزریق داخل صفاقی دگزپین و پرومازین که هر دو اثرات آنتی هیستامینی دارند اخذ غذا را به شدت افزایش می دهند، در حالی که هالوپریدول و دسی پرامین که آنتاگونیست های نسبتاً ضعیف H1 می باشند اثری بر اخذ غذا ندارند. به طور مشابهی آمی تریپتیلین که یک داروی ضد افسردگی و یک مهارکننده قوی H1 می باشند، اخذ غذا را بالا می برد. این اثر توسط تزریق قبلی آلفافلوئورومتیل هیستیدین ضعیف می شود.
گیرنده H1 به کنترل اخذ غذا کمک می کند . تزریق آگونیست H1 باعث کاهش اخذ غذا و تزریق آنتاگونیست H1 باعث افزایش اخذ غذا می گردد.
تزریق آنتاگونیست H3 ( تیوپرامید) اخذ غذا را کاهش می دهد.
منوپرین یک مهارکننده هیستامین N متیل ترانسفراز بوده و مانع از کاتابولیسم هیستامین می شود و غلظت هیستامین آندوژن را بالا می برد. متوپرین اخذ غذا را مهار می کند. آنتاگونیست گیرنده H1 فعالیت نرونهای حساس به گلوکز در هسته بطنی میانی هیپوتالاموس را مهار می کند.
متابولیسم هیستامین با اخذ غذای پس از گرسنگی افزایش می یابد، در کاهش قند خون ناشی از گرسنگی با تزریق انسولین نیز متابولیسم هیستامین افزایش می یابد، به عبارتی هیستامین در بی اشتهایی پس از بی غذایی نیز نقش دارد .نه تنها هیستامین بلکه تراکم گیرنده H1 توسط تغذیه تغییر می نماید. در افزایش اخذ غذا از میزان تراکم گیرنده H1 در کل مغز کاسته می شود.
هیستامین نورونی مغز در رفتار حرکتی مربوط به رفتار تغذیه ای نیز نقش دارد چون تزریق داخل بطن مغزی آنتاگونیست H1 موجب افزایش فعالیت حرکتی مربوط به رفتار تغذیه می شود
لپتین اثرات ضد اشتهایی خود را از طریق سیستم هیستامینرژیک به انجام می رساند .لپتین با تغییر میزان هیستامین هیپوتالاموس موجب کاهش اخذ غذا می شود. بی اشتهایی حاصل از لپتین در حیواناتی که فاقد گیرنده H1 می باشند و یا به صورت مرکزی تحت تأثیر آلفافلوئورومتیل هیستیدین بوده اند دیده نمی شود .
